Հայաստանի Հանրապետության նախագահի ՀՐԱՄԱՆԱԳԻՐԸ 2016 ԹՎԱԿԱՆԻ ԱՄԱՌԱՅԻՆ ԶՈՐԱԿՈՉ ԱՆՑԿԱՑՆԵԼՈՒ ԵՎ ԶՈՐԱՑՐՈՒՄ ԿԱՏԱՐԵԼՈՒ ՄԱՍԻՆ

Զինվորը մարտադաշտից հանել է զոհված ընկերոջը: Ընդամենը: Ընդամե՞նը: Պատերազմում ավելի մեծ սխրանք կա՞: Չգիտեմ: Ինձ համար սխրանքներից մեծագույնն է՝ մարտադաշտում չթողնել ընկերոջը: Ահա զինվորի գլխավոր պարտքը: Իր սխրանքի համար ժամկետային զինծառայող, սերժանտ ՏԻԳՐԱՆ ՀԱԽՎԵՐԴՅԱՆԸ պարգեւատրվել է «Արիության համար» մեդալով:

Վերջին օրերին բազմաթիվ հեռախոսազանգեր եմ ստացել սահմանը պահող զինվորներից, սպաներից, նրանք այնքան ոգևորված են: Ասում են` կրկնակի քաջությամբ ենք կռվելու թուրքի դեմ, եթե համարձակվի մտնել մեր հողը: Իմ ծննդավայր Սպիտակում, Երևանի փողոցներում, ամենուր ինձ դիմավորում են պայծառ, ժպտացող դեմքեր… Սա է իմ երջանկությունը, իմ աստեղային պահը, ես սրա համար եմ ապրում:

Գաղտնիք չէ, որ սահմանում ծառայող զինվորի յուրաքանչյուր պահը սխրանքի է հավասար: Առաջնագծի դժվարին ու վտանգավոր ծառայությունը կոփել է մեր զինվորին և դարձրել նրան ավելի ուժեղ, ավելի վճռական: Այս լուսանկարներն արվել են օրվա տարբեր ժամերին, առաջնագծի տարբեր հատվածներում: Գիշեր թե ցերեկ մեր զինվորները զգոն կանգնած են մարտական դիրքերում:

Անբացատրելի էր իմ զգացումը, երբ իմացայ, թէ լիբանանցի լրագրողներու հետ պիտի մեկնէի Արցախ։ Արդարեւ, 6 ապրիլ 2016-ի առաւօտեան կանուխ ժամերուն Պէյրութէն հասանք Երեւան, լիբանանեան LBCI հեռուստաընկերութեան լրագրողին եւ նկարիչին հետ: Իմ ներկայութիւնը թարգմանական եւ աշխատանքներու համադրման համար էր:

Արարատի մարզի Փոքր Վեդի համայնքի Մարգար Հովհաննիսյանի անվան միջնակարգ դպրոցն ավարտելիս երեք ընկերներով` Գոռ Օհանյան, Սահակ Մարտիրոսյան և Արսեն Մանուկյան, որոշեցին գործերը հանձնել Վազգեն Սարգսյանի անվան ռազմական ինստիտուտ: Երազանքն իրականություն դարձավ, երեքն էլ զինվորական դարձան և ավարտելուց հետո մեկնեցին ծառայության տարբեր զորամասեր:

Գուցե ամենածանր, ամենավտանգավոր եւ դառը տարիները ազատամարտիկների համար միեւնույն ժամանակ ամենաերջանիկն էին: Նրանք միշտ ոգեւորությամբ են հիշում այդ օրերը: Գուցե նրանք իսկապես կարոտում են պատերազմը, որում հաղթել են, մի հացը տասնյակ կտորների են բաժանել ու կշտացել, գուցե, որովհետեւ այն ժամանակ երիտասարդ էին, ուժեղ: Չէ՛, հաստատ կարոտում են, որովհետեւ ուրիշ էին, բարձր էին, հպարտ էին… Եվ գուցե նաեւ այդ կարոտն է նրանց նորից ռազմադաշտ բերել… Նայում եմ հարավարեւելյան ուղղությամբ մարտական հերթապահություն իրականացնող, տարիքն առած ազատամարտիկներին, ու այս մտքերն են պտտվում գլխումս: