Պատերազմը միայն հակամարտող կողմերի զինվորների կռիվ չէ, որ զոհվում են, վիրավորվում մարտի դաշտում, պատերազմը նաեւ կորցրած, չապրած մանկություն է, երեխաներ, որոնք ծնվել են գերության մեջ ու իրենց վտիտ ուսերին տարել պատերազմի ողջ ծանրությունն ու դաժանությունը:

Օրերս «Qafqazinfo.az» կայքում կարդացի Շվեդիայում բնակվող ադրբեջանցի գրող-հրապարակախոս Վահիդ Գազիի տպագրված բաց նամակը: Նամակում Վ.Գազին պատմում է, որ նախօրեին հանդիպել է «Պատերազմի քամիները» համերգի ազդին, որի ծրագրում երաժշտության եվրոպական դասականների շարքում նշված էր նաև Արամ Խաչատրյանի անունը:

Եղբոր մարմինը (այն, ինչ մնացել էր նրանից) հողին հանձնելուց հետո՝ այգալացի հաջորդ օրը, Զելիմխանը վերադարձավ զորամաս։ Հարազատ եզերքից ինքնակամ օտարված աքսորականի նման դադարեց այլևս երազել… Առանց արյունակից, սիրելի եղբոր հայրենի լեռները անարձագանք թվացին, գյուղակը՝ ամայի։ Սալմանը զոհվել էր «ինտերնացիոնալ պարտքը» կատարելիս։

Աշնան առաջին ու ամենաջերմ օրը՝ սեպտեմբերի մեկին, ՀՀ հյուսիսարեւելյան սահմանի պահապան մեր զորամասը տոնում էր կազմավորման 23-րդ տարեդարձը:

Մեր որդին` Հայկ Հարությունյանը, զինվոր է, ծառայում է բանակում: Ով զինվորի ծնող է, մեզ լավ կհասկանա. ամեն ժամ, ամեն րոպե մտքերով նրա հետ ենք, զինվորական ամեն թեմա մեզ հոզում է, մեր սրտով անցնում:

Սիրով և ջերմությամբ ցանկանում ենք շնորհավորել բանակում ծառայող մեր որդու` Վոլոդյա Հայապետյանի ծննդյան 20-ամյակը:

Անցած տարվա ամառային զորակոչի ժամանակ զինկոմիսարիատում ծանոթացա Քաշաթաղի նորակոչիկների հետ: Այսօր նրանք իրենց սրբազան պարտքն են կատարում: Քաշաթաղի շրջանի Մարգիս գյուղում նոր էր բնակություն հաստատել Սամվել Օրդուբեկյանի բազմազավակ ընտանիքը: Նրա ավագ որդին՝ Արայիկը, նույնպես զորակոչիկների շարքում էր: