«Հայ զինվորը» շնորհավորում է պահեստազորի գնդապետ ՌՈՒԲԵՆ ԳՐԻԳՈՐՅԱՆԻՆ ծննդյան 80-ամյա հոբելյանի առթիվ

Տղա՛ս, քո ծնված օրվանից իմացել եմ, որ հենց 18 տարիդ լրանա, պիտի բանակ գնաս: Իմացել եմ, որ արու զավակը հայրենիքինն է, ու արու զավակի առաջին պարտքը հայրենիքի հանդեպ է, հետո՝ ծնողների ու զավակների: Իմացել եմ, որ երկու տարի պիտի հեռու լինես ինձնից, ուրիշի եփածը պիտի ուտես, ուրիշը պիտի ծածկի կիսաբաց ուսդ, երբ քնած ժամանակ վերմակը սահի վրայիցդ, ուրիշը պիտի խնամի քեզ, երբ հիվանդանաս:

Առաջին նամակը բրազիլահայ երգիչ Ժակ Օգջյանը գրեց ինձ այս տարվա մայիսին:

Լոնդոնի հայկական շաբաթօրյա վարժարանի սաների նամակները` ուղղված հայ զինվորին:

Ադրբեջանցիների դիրքերը ներքեւում են ու շատ մոտ: Զինվորների շարժն աչքիդ առաջ է: Մեկ հացի են գնում, մեկ` ջրի: Տեսարանն ասես ափիդ մեջ լինի: Արագ են քայլում, վախեցած, շուրջը նայելով: Եթե մի քիչ բարձր գոռաս կամ սուլես, կսկսեն գլխապատառ փախչել:

Հոկտեմբերի 17-ին թուրքական առաջապահ զորամասը շարժվում է Վարանդայի ուղղությամբ, իսկ հոկտեմբերի 18-ին թուրքական մեկ այլ զորամաս, իր կազմում ունենալով 300 հետևակ, 110 հեծյալ զինվոր, երկու լեռնային թնդանոթ և յոթ գնդացիր, թուրք սպաների ու ադրբեջանցի Խոսրով բեկ-Փուլադովի գլխավորությամբ մտնում են իրենց ճանապարհին ընկած Վարանդայի առաջին՝ Շուշիի մերձակա խոր ձորի մեջ գտնվող Շոշ գյուղը, ապա այնտեղից երկու դավաճան հայերի առաջնորդությամբ տեղափոխվում Մսմնա:

Թուրքին ճանաչելը հեշտ չէ: Եթե ծանոթ չես նրա կենցաղին, փոքրուց չես շփվել նրա հետ, չես խաղացել ու կռվել, չես հայտնվել տարբեր իրավիճակներում, ապա նրան հասկանալը գրեթե անհնար է դառնում: «Նրան հասկանալը գրեթե անհնար է դառնում» արտահայտությունը, եթե փորձենք ուղղակիորեն ընկալել, ապա այնքան էլ ճիշտ չի լինի, որովհետեւ այն ոչ թե բարդ է, այլ սովորական բանականությունից դուրս է, հետեւաբար եւ անընկալելի: