Բարև՛ ինձ շա՜տ ծանոթ, բայց և անծանոթ, ինձնից շատ հեռու, բայց և ինձ շատ մոտ, փոքր-ինչ ինձ օտար, բայց շա՜տ հարազատ Ալիկ քեռի: Ես քո քույր Լիլյայի դուստրն եմ` Աստղիկը, որն այժմ ապրում է խաղաղ և կապույտ երկնքի ներքո քո և ընկերներիդ քաջության շնորհիվ: Ես և ընտանիքս այժմ ապրում ենք խաղաղ երկրում քո շնորհիվ:

Մի տարի այս կողմերում երաշտ է լինում։ Արտերը չհասած չորանում են։ Գյուղի ծերերը որոշում են լայնացնել մոտակա առվի հունը։ Մի երկու օրում հունը բավականին լայնացնում են։ Ջուրը թեև ավելանում է, բայց դարձյալ չի բավարարում երկու գյուղի։ Բնակիչները սկսում են վիճել, թե ով առաջ ջրի։

Արշակ Հովհաննիսյանի անունն առաջին անգամ լսեցի, երբ ապրիլյան պատերազմի օրերին այցելում էի հոսպիտալներում բուժվող մեր վիրավոր զինվորներին. «Արշակի հետ զրուցելուց հետո անկումային տրամադրությունս փոխվեց», «Արշակը հույս տվեց»: «Երբ իմացա, որ Արշակն առանց ոտքերի քայլում է, ամուսնացել է, երեխաներ ունի, որոշեցի ապրել»:

Նովոսիբիրսկի բարձրագույն ռազմական հրամանատարական ուսումնարանը մեծ համբավ է վայելում Ռուսաստանի ռազմաուսումնական հաստատությունների շարքում: Շրջանավարտներից 27-ը արժանացել են հերոսի կոչման, ավելի քան 30-ը՝ գեներալի:

Բարեւ Ձեզ «ՀԱՅ ԶԻՆՎՈՐ» հանդեսի հարգելի խմբագիր։ Ձեզ գրում է ՌԴ Նովոսիբիրսկ քաղաքի բնակչուհի Շողիկ Դավթյանը։

Զորամասի ռեակտիվ հրետանային դիվիզիոնի հրամանատար, փոխգնդապետ Ժորա Հովհաննիսյանն այս տարի բանակի օրվա կապակցությամբ ՀՀ նախագահի կողմից պարգևատրվեց «Մարտական ծառայություն» մեդալով: Մեկ այլ մեդալ էլ փոխգնդապետն ստացել էր Արցախի Հանրապետության նախագահից՝ մարտական անթերի ծառայության համար: Բազմավաստակ սպայի ծառայողական ուղուն ծանոթանալու նպատակով եղանք նրա ծառայավայրում:

Մենք միշտ եղել ենք կենտրոնում, շարունակելու ենք մնալ կենտրոնում։ Մենք միշտ եղել ենք շանթարգելի դերում և կշարունակենք մնալ այդպիսին։ Քանի դեռ այս երկրում կա պատերազմի վտանգը, դեռևս կա քաղաքական կատակլիզմների վտանգը, մենք պարտավոր ենք մեր վրա վերցնել բոլոր հարվածները։