#43 (1363) 28.10.2020 – 03.11.2020
Սարդարապատի ճակատամարտում հայ եկեղեցականի կոչն էր՝ կռվենք ու հաղթենք, հաղթենք ու ապրենք: Անշուշտ, գիտակցված մահվան գնալ դեռ չի նշանակում, որ պետք է անպայման զոհվել մարտի դաշտում:
Զինված ուժերի զորավարժարաններում շարունակվում են Հայրենիքի պաշտպանությանը զինվորագրված կամավորականների մարզումները:
Վաշտի հրամանատար, կապիտան Ալեքսան Սահակյանը պատերազմի առաջնագծում էր, երբ հայրը՝ Արսեն Սահակյանը, Գավառում լսեց որդու՝ «Մարտական խաչ» 1-ին աստիճանի շքանշանով պարգևատրվելու լուրը:
Վարդանին գտնում եմ հիվանդասենյակում պառկած. աջ ձեռքը անշարժացած է երկաթե ձողերով, առնական դեմքին այրվող բեկորներից մնացած, դեռևս լիովին չսպիացած վերքեր են:
Վերին Դվինում ենք, որտեղ կենտրոնացած է Հայաստանում ասորական ամենամեծ համայնքը: Համայնքապետարանի առջեւ ասորի երեխաները արքայանարինջ ու մանդարին են վաճառում:
Դիլբարը եզդիների ջոկատի հետ առաջնագիծ մեկնած ազգությամբ եզդի բուժքույրն է, որի մասնակցությամբ, երբեմն էլ շնորհիվ, անգին կյանքեր են փրկվել, նվազել են առողջությանն սպառնացող վտանգները:
