Ես ձեր մայրն եմ ու ձեր քույրը,
Ի՛մ զավակներ, եղբայրնե՛ր իմ,

Առավոտ լուսո կայծակեց բոթը,
Կրկին շիկացավ Արցախի օդը,

Մեր ընթերցողները կհիշեն թերևս այս պայծառ զույգի լուսանկարը՝ 2020 թ. Նոր տարվա գլխավոր տոնածառի մոտ և կհիշեն համացանցի միջոցով ծանոթացած երիտասարդների սիրո գեղեցիկ պատմությունը, Թուրքիայից ինքնակամ ծառայելու եկած Սամվելի խոհերն ու տրամադրությունները: Ինը տարեկանից Թուրքիայի Ստամբուլ քաղաքում ապրած Սամվելը Ապրիլյան քառօրյայից հետո հանգիստ չէր. հոգով ու մտքով անընդհատ Հայրենիքում էր: Ի վերջո, զենք վերցնելու ու իր երկիրը պաշտպանելու երազանքը, հաստատակամությունը, նաև Մարիետայի հանդեպ խորը զգացմունքը նրան բերեցին Հայաստան:

Նարեկ սարկավագ Պետրոսյանը պատերազմի առաջին օրվանից մեկնեց առաջնագիծ: ՊԲ ավագ գնդերեց Գոռ սարկավագ Գյուրջյանը, որը ռազմաճակատում նրա կողքին էր, հիշում է.
-Նարեկն իրեն համարում էր զինվորների հովիվ ու միշտ ասում էր, որ քաջ հովիվը պետք է իր կյանքը տա իր հոտի համար…Առաջնագծում նա ոչ միայն հոգևոր աջակցություն էր ցուցաբերում զինվորներին, այլև փորձում էր կենցաղային ծառայություններ մատուցել, օգնել՝ ինչով կարող է:

…Մի բուռ սեր եմ ուղարկում սահմանից։ Այստեղ պատերազմ է։ Կյանք կա, բայց կռվում ենք։ Հիշում ես, չէ՞, որ խոստացել եմ բռիս մեջ մի քիչ էլ խաղաղություն տեղավորել։ Այս անգամ ես մի լիքը երկինք խաղաղություն կբերեմ։ Գիտեմ, ճանապարհներին նայելով՝ անվերջ ինձ ես սպասում, մա՛մ… Սպասիր, բայց մի՛ լացիր։ Հերոսի մայրը չի՛ լացում։ Ով մարտադաշտում տղա ունի, չպիտի լացի։

Նելլիի նկարում Տարոնը ժպտադեմ է, հայացքը ներծծված է սիրով, աչքերի մեջ կարոտ կա, դեմքին՝ հազիվ որսալի ամոթխածություն։ Երևի նա հենց այդ հայացքով էր նայել Նելլիին՝ իր հարսնացուին, բանակ գնալիս՝ անբառ ու հույզերով լի։ Նելլին, որ Թերլեմեզյանի անվան գեղարվեստի ուսումնարանի ուսանողուհի է, իր մտապատկերում պահել է Տարոնի հայացքը, հետո ավելացրել է տանկիստի գլխարկը, մարտական ծառայության մեդալն ու ստացել մի յուրահատուկ պատկեր՝ պատերազմի ու խաղաղության, սիրո ու հերոսության միաձուլումով։

ՆՈՅԵՄԲԵՐԻ 5-ը ՀԵՏԱԽՈՒՅԶԻ ՕՐՆ Է