Language:

  • Հայերեն
  • Русский
  • English

#44 (1415) 10.11.2021 – 16.11.2021

44 ՕՐ ՊԱՏԵՐԱԶՄԻ ԴԱՇՏՈՒՄ

Փոխգնդապետ Վահագն Խաչատրյանը վերջին պատերազմի ակտիվ մասնակիցներից է, մարտական սպա, որի նվիրումը իր զորատեսակին՝ հրետանուն, ու հայ ազգի մղած 44-օրյա պայքարին բացառիկ է, ինչպես և իր զորամասի անցած ամբողջ մարտական ուղին: Բավական է ասել, որ զորամասը պատերազմից հետո արժանացավ «Մարտական խաչ» 1-ին աստիճանի շքանշանի, զորամասի հրամանատար Գարեգին Պողոսյանը պատերազմի ընթացքում զորքի ղեկավարման, մարտավարական փայլուն գործողությունների շնորհիվ վաստակեց Հայաստանի Ազգային հերոս բարձր կոչումը:

ԽՆԴԻՐՆԵՐԸ ԿԱՏԱՐՎԱԾ ԵՆ

Զորավարժարանում տարբեր զորատեսակների ստորաբաժանումներն էին։ Հակառակորդը պայմանական էր, մարտական գործողությունները՝ նույնպես։

ԱՄԵՆ ՀԱՅ ՊԻՏԻ ԻՐ ՀԱՅՐԵՆԻՔԻ ԶՈՐՈՒԹՅԱՆ ՄԱՍՆԻԿԸ ԼԻՆԻ

«Նախկինում պահեստազոր բառը շատ էի լսել, բայց այս անգամ ակամա ուշադրություն դարձրի դրա բովանդակությանը: Պահեստազոր: Այսինքն՝ պահեստային զորք, կամ պահեստային զորություն: Բանակ՝ բանակի թիկունքում: Մենք փոքր երկիր ենք՝ մեծ խնդիրներով, ու մեր ամբողջ ուժը պիտի մեկտեղված լինի՝ թե՛ պահեստային, թե՛ գործող: Մենք պիտի ոչ մի կաթիլ ուժ չկորցնենք:

ՄԵԶ ՎՍՏԱՀՎԱԾ ՏԱՐԱԾՔՆ ԱՆԱՌԻԿ ՄՆԱՑ

Արթիկցի Արման Սիմոնյանը ուսանում է Երեւանի պետական բժշկական համալսարանում, ուղիղ մեկ տարի առաջ այս օրերին կռվի դաշտում էր՝ Արցախի հյուսիսային թեւում։

«ՄԵՆՔ ԱՊԱԳԱՅԻ ԱԶԳ ԵՆՔ, ՈՐՈՎՀԵՏԵՎ ՇԱՏ ԽՈՐ ԱՐՄԱՏՆԵՐ ՈՒՆԵՆՔ ԱՆՑՅԱԼՈՒՄ»

-Եթե թողնեք իմ ցանկությանը, ես սկզբից կպատմեմ մի պատմություն, որը, թերևս, ամենամեծ ազդեցությունն է ունեցել իմ դաստիարակության, իմ ներաշխարհի ձևավորման վրա:

«ԶՈՐԱՎՈՐ ԶՈՐՔԻ ՈւԽՏԱՎՈՐՆ ԵՄ»

Այս զրույցը Վանուշ Խանամիրյանի ծննդյան 75-ամյակի առիթով՝ հրապարակվել է «Հայ զինվորում»: Մեծ վարպետի խոսքում անսահման սերն է Հայրենիքի հանդեպ, սեփական մշակույթի, բանակի, երկրի, ժողովրդի պաշտամունքը:

«5-ՐԴ ԴԱՐԻ ԶԻՆՎՈՐ» ԹՈՒՄԱՆՅԱՆԸ

19-րդ դարի 80-ական թվականներն էին, հայոց ազգային զարթոնքի տարիները։ Հովհաննես Թումանյանը տվել է այդ շրջանի ընդհանուր նկարագիրը. «Մեր կյանքում ռազմական փողի նման թնդում էին Գամառ-Քաթիպայի ազատ երգերը, վարար գետի նման հոսում էին Րաֆֆու վեպերը` անընդհատ ու խորհրդավոր, մամուլի մեջ աջ ու ձախ շառաչալից մտրակում էր Գրիգոր Արծրունին, իսկ Թիֆլիսի թատրոնում զինվորական երաժշտությունը հնչեցնում էր «Զեյթունցիների մարշը», եւ որոտում էր Ադամյանը…