#48 (1419) 8.12.2021 – 14.12.2021
-Պատերազմի հարավային ճակատի առաջին հարվածն առաջնագծի ուղղությամբ չէր. նշանառության տակ ղեկավարման խումբն էր ու հրամանատարական դիտակետը: Իհարկե մեր պատասխանն էլ եղավ համարժեք: Առաջին օրերն անցան հրետակոծություններից ցնցվող շինության ներսում, քարտեզի առաջ նշումներ անելով, հարձակումը կասեցնող հրամաններ արձակելով,- այսպես սկսվեց մեր զրույցը փոխգնդապետ Ռյուրիկ Սեմյոնովի հետ:
«Մարտական խաչ» 1-ին աստիճանի շքանշանակիր ավագ լեյտենանտ Արտյոմ Եղոյանի մասին կցկտուր տեղեկություններ էի լսել: Ասում էին՝ նա զոհվել է, բայց կարողացել է փրկել իր 23 զինվորներին: Համալսարանական ընկերոջ՝ Տիգրան Միկոյանի հետ դուրս է եկել թշնամու զորքի դեմ: Ադրբեջանցի դիպուկահարը սկզբից Արտյոմին է խոցել, հետո՝ նրան օգնության շտապող Տիգրանին, որը հասցրել է գրկել մեռնող ընկերոջն ու զոհվել է նրա կողքին:
Հրետանային դիվիզիոնի հրամանատար Արտյոմ Գրիգորյանը Արարատի մարզի Նիզամի գյուղից է: Տատն ու պապը արմատներով Արցախից են, և նրանց դաստիարակությունն, ըստ փոխգնդապետի, հատկապես կարևոր է եղել իր մասնագիտության ընտրության հարցում:
Երբ վտանգվեցին հայրենի եզերքի սահմանները, Տիգրան Պողոսյանը կամավոր մեկնեց ռազմաճակատ:
Մարտնչեց Մարտակերտում, Մռավում, Հադրութում…
Հաճախ ենք լսում, ինքներս էլ մեր հերթին հաստատում, որ բանակ ասելով առաջին հերթին հասկանում ենք զինվոր՝ լավ վարժված, ֆիզիկական գերազանց տվյալներով, կուշտ, հագուստ-կապուստը տեղը, լավ զինված։ Միանգամայն ճիշտ է։ Սակայն նույնքան ճիշտ է, եթե այս միտքը մենք արտահայտենք հրամանատարի դեպքում։ Որովհետեւ ի՞նչ կարող է ասել աշխարհի ամենալավ զինվորը, եթե նրան գործելու, նպատակաուղղելու հնարավորություն տվողը չկա, այսինքն՝ հրամանատարը։
Գավառի պետական համալսարանի համակարգչային ճարտարագիտություն բաժնում է ուսանում գանձակցի Դավիթ Սարգսյանը:
Դավիթի հետ հանդիպեցի իր ծննդյան օրը՝ անձնագրով ծննդյան…