Հոդվածը շատ հետաքրքիր ու կարևոր էր իր անկեղծությամբ, իրերն իրենց անուններով կոչելու՝ նախարարի պատրաստակամությամբ, պինդ, ոգևորիչ, հավասարակշիռ, հիմնավորված ինքնավստահությամբ ու լավատեսությամբ։ Ինքս հասարակական կազմակերպության նախագահ եմ և շատ բարձր եմ գնահատում պաշտպանության նախարարության ու բանակի խնդիրներով զբաղվող հասարակական կազմակերպությունների կապն ու համագործակցությունը։ Լրագրողի հարցին, թե՝ արդարացվա՞ծ էր արդյոք զինադադարի մեջ գտնվող երկրի բանակը հասարակության առջև բացելու՝ նախարարի նախաձեռնությունը, վերջինս պատասխանեց, որ հասարակական կազմակերպությունների, լրագրողների միջոցով իրականացվող հասարակական վերահսկողությունը զգոնության լրացուցիչ խթան է և՛ սպայակազմի, և՛ զինվորների համար։

«Մեր ժամանակի հերոսը զինվորն է» հարցազրույցը կարդալիս շատ տպավորվեցի անձնական բնույթի հարցերին պաշտպանության նախարար Սեյրան Օհանյանի պատասխաններից։ Բանակի մասին նախարարը շատ է խոսել և դեռ կխոսի։ Ինձ համար հայտնություն է Սեյրան Օհանյան մարդու, հայի կերպարը, մտածելակերպը։ Նրա յուրաքանչյուր միտքը խորհելու տեղիք էր տալիս։

Մանկության տարիներին երկու մարդ էական ազդեցություն են ունեցել իմ հակումների ու կողմնորոշումների վրա՝ մեր ռազմագիտության ուսուցիչը՝ Ֆելիքս Գրիգորյանը, և հայրս (մեր ֆիզկուլտուրայի ուսուցիչը)։ Ռազմագիտությունն իմ ամենասիրած առարկան էր՝ շնորհիվ ուսուցչիս. նա կարողանում էր սեր արթնացնել զենքի, ակնածանք՝ զինվորականների հանդեպ։ Նա կարողանում էր իր աշակերտներին տոգորել հայրենասիրությամբ ու մարդկային առաքինություններով։ Եվ ես երազում էի ռազմագիտության ուսուցիչ դառնալ։ Պակաս հետաքրքիր չէին ֆիզկուլտուրայի դասերը։ Առողջ, ուժեղ, ամուր տղայի կերպարը ձգում էր ինձ, քանի որ մեր ուսուցիչը (հայրս) կարողանում էր իմաստավորել այն՝ իր ուժը հանուն բարության, արդարության, ազնվության օգտագործելու գաղափարով։

ՀՀ զինված ուժերը նշեցին մեր բանակի ամենահզոր կրակային ուժի և զորատեսակի՝ հրթիռահրետանային զորքերի տոնը՝ հոկտեմբերի 19-ը, և այսօր մենք արդեն նշում ենք նրա 20-ամյակը։
Հայոց բանակի հրետանին ստեղծվեց և ձևավորվեց ծանր և դժվարին պայմաններում։ Արցախյան պատերազմը արդեն սկսվել էր, և անհրաժեշտ էր շտապ ձևավորել ու մարտի դաշտ դուրս բերել առաջին հրետանային մարտկոցները։
Հայ հրետանավորները մարտի դաշտում ցուցաբերեցին արիություն, խիզախություն և տոկունություն, նրանց դիպուկ կրակից թշնամին կրեց մարդկային ուժի և զրահատեխնիկայի զգալի կորուստներ։

Ըստ վաղօրոք մշակված ծրագրի` Շուռնուխը, Էյվազլարը, Մազրան, Նավլուն և նրանց շրջակա գյուղերը մինչև Հագարու գետը թուրք բնակչությունից պիտի մաքրվեին հունվարի 6-ին և 7-ին:
Վարդան Գևորգյանը, իր հեղինակած «Լեռնահայաստանի գոյամարտը (1919-1921)» գրքում ներկայացնելով այդ ժամանակահատվածում Զանգեզուրում ձեռնարկած գործողության մանրամասները, «Շուռնուխի արշաւանքը» ենթագլխում հայ մարտական ուժերի հաղթանակները վերագրում է առավելապես Նժդեհին ու նրա գլխավորած Ղափանի մարտախմբին:

Սխալ դաստիարակությունը արատներ է ծնում: Ինչպես ասում են` ծուռ տնկած ծառը դժվար է ուղղել: Հայրն ու մայրը, ապրելով երեխայի հետ, երեխաների վրա ներգործելու լայն հնարավորություն ունեն: Ընտանեկան դաստիարակության հաջողությունն է, երբ երեխան հանգիստ, հավասարակշռված, եռանդուն ու կենսուրախ մարդ է մեծանում: Կայուն բանակի հիմքը և գլխավոր գրավականը հոգեպես ամուր ու պատրաստված զինվորն է:

Լծեն գյուղի վերին հանգստարանից հայացքս բանաստեղծի տապանաքարից բարձրանում և գնում-կախվում է գյուղի վրա, իջնում է Որոտանի կիրճ։ Լռություն է լցվել կիրճում, գյուղի վրա։ Ճանապարհները դատարկ են, չկան անցորդներ, չկան ուղևորներ, չկան ուխտավորներ… Ճանապարհներ, ճանապարհներ… Ուզում եմ հրաժեշտ տալ բանաստեղծին, բայց արդյոք լինո՞ւմ են հրաժեշտներ՝ ճանապարհները քեզ տանելո՞ւ են, թե՞ քայլելու ես փոշոտ ճանապարհներով՝ լռության միջից անընդհատ հետ նայելով։ Լռություն է… Բանաստեղծ Աղվան Մինասյանի «Գերեզմանների սպասավորը» բանաստեղծության տողերը է՛լ ավելի են խտացնում այդ լռությունը.