Language:

  • Հայերեն
  • Русский
  • English

Թերթ

ԲԵԿՈՐԸ

Հրետանին լռել էր… Շուրջբոլորը պայթած արկերից առաջացած փոսեր էին, ծուխ ու փոշի…Գիտակցության էր եկել… Աչքերն այնպես էր չռել, թվում էր՝ ուր որ է, դուրս կթռչեն… Փորձեց բարձրանալ, չստացվեց… Մարմնի մեջ մխրճված բեկորն իր մասին հիշեցրեց… Շուրջը մեռելային լռություն էր, ու թվաց, թե ինքն ամբողջ աշխարհում մենակ է մնացել, մեն մենակ՝ ինքն ու իր բեկորը: Ամեն կերպ ջանում էր գիտակցությունը տեղը պահել, վերհիշել օրվա իրադարձությունները:

ՀՈՂԸ ՊԱՀՈՒՄ ԵՆ ՏԻՐՈՋ ՍՐՏԱՑԱՎՈՒԹՅԱՄԲ

Վիրավոր, հազար անգամ բզկտված, մի սրտի չափ մնացած հայրենի հողի համար անընդհատ պատերազմ է…
Օջախ չկա, տուն չկա, որ կռվի մասնակից հարազատ-բարեկամ չունենա։

ՄԻՋԱԶԳԱՅԻՆ ԴԻՐՔՈՐՈՇՈՒՄՆ ԱՆՓՈՓՈԽ Է՝ ԽԱՂԱՂՈՒԹՅԱՆՆ ԱՅԼԸՆՏՐԱՆՔ ՉԿԱ

ԱՄՆ Սենատի արտաքին հարաբերությունների հանձնաժողովի նախագահ Ռոբերտ Մենենդեսը և նույն հանձնաժողովի անդամ Մարկո Ռուբիոն հանդես են եկել ՀՀ նկատմամբ ադրբեջանական վերջին ագրեսիան դատապարտող օրենսդրական նախաձեռնությամբ, որով կոչ է արվում անհապաղ դադարեցնել ամերիկյան անվտանգային աջակցությունն Ադրբեջանին, ազատ արձակել հայ ռազմագերիներին, պատժամիջոցներ կիրառել պատերազմական հանցագործությունների համար, ինչպես նաև մեծացնել Հայաստանին և Արցախին տրամադրվող ամերիկյան օժանդակությունը։

ԱՆՈՒՆԸ՝ ՀԱՎԵՐԺ, ՀԻՇԱՏԱԿՆ՝ ԱՆՄԱՀ

Արսեն Անդրանիկի Դավթյանը ծնվել է 1993 թվականի սեպտեմբերի 23-ին Երևանում: 2008 թ. ավարտել է մայրաքաղաքի Սմբատ Բյուրատի անվան 125 միջնակարգ դպրոցը, իսկ հաջորդ տարի զորակոչվել ՊԲ զորամասերից մեկը:

ԿՌՎԵՑԻՆ ՄԻՆՉԵՎ ՎԵՐՋ ՈՒ ՊԱՀԵՑԻՆ ԴԻՐՔԵՐԸ

Արցախյան վերջին պատերազմի վավերագրական դրվագներից հայտնի Կարո Հարոյանին հավանաբար շատերն են հիշում։ Մայոր Հարոյանը 44-օրյա պատերազմի հերոսներից է: Նա նույն ոգով, քաջաբար կռվել ու վիրավորվել է վերջին եռօրյա պատերազմի ժամանակ:

ԱԶԳԸ՝ ԲԱՆԱԿ

Մեր ժողովուրդը դարեր շարունակ մարտնչել է թշնամու դեմ, պայքարել հանուն իր երկրի ազատության։ Նույն վիճակն է նաև այսօր և առավել ծանր։ Գնալով փոքրանում է մեր երկիրը, և այն պահպանող միակ ուժը հայ ժողովուրդն է իր բանակով։

ԿՅԱՆՔԸ՝ ՀԱՅՐԵՆԻՔԻՆ, ՀՈԳԻՆ՝ ԱՍՏԾՈՒՆ, ՊԱՏԻՎԸ՝ ԻՐԵՆ

Կան մեծություններ, որոնք երբ կողքիդ են և նվիրումով, լուռ, առանց բարձրակոչերի շարունակում են իրենց գործունեությունը, դու մի տեսակ հանգիստ ես, ապահով, որ նրանք կան, ապրում են ու արարում: Բայց երբ մի օր հանկարծ հեռանում են, նոր ես զգում այն ծա՜նր, անդառնալի՜ և անչափելի՜ կորուստը, թիկունքիդ խոր անդունդը, որն այլևս չի լցվելու: Միայն այդժամ ես զգում, որ նրանց հեռանալով իմաստազրկվում ես նաև դու…