Նոյեմբերին 15-ին խլելով մեկ տանկ և ոչնչացնելով երկուսը, հայ մարտիկներն ազատագրեցին Չլդրանը և մոտեցան Քելբաճար-Միրբաշիր ավտոճանապարհին: Իսկ Երասխի ուղղությունում մարտերը շարունակվում էին:
Նոյեմբերի 16-ին Մարտակերտի ողջ ճակատով անցնելով հարձակման, թշնամին տիրացավ որոշ հենակետերի: Հայկական ուժերը Մարտունուց մտնելով թշնամու թիկունք, Դիլիղարդայում (Ֆիզուլի) 1 հենակետ ոչնչացրին: Չորս օր անց պատմությունը կրկնվեց, ու թշնամու շարքերում լուրջ խուճապ էր:

Հայաստանի Առաջին Հանրապետության վերջին վարչապետ Սիմոն Վրացյանը, ով, ի դեպ, նույնպես կանգնած է եղել կամավորական շարժման ակունքներում, իր «Հայաստանի Հանրապետություն» գրքում անդրադառնում է հայ կամավորականների խաղացած դերին թե՛ հայկական ապագա զինված ուժերի կազմավորման եւ թե՛ հայերի համատարած ջարդերը որոշ չափով կանխելու գործում:
«Իրականության մեջ կամավորական խմբերը խաղացին գլխավորապես զինվորական դեր եւ այս տեսակետից անգնահատելի ծառայություն հասցրին ռուսական բանակին: Նրանք ոչ միայն առաջապահ-հետախուզական պաշտոններ էին կատարում, այլեւ մասնակցում էին ընդհանուր ճակատամարտերի կամ լուծում էին ռազմական ուրույն խնդիրներ»,- գրում է Վրացյանը:

Հունիսի 4-ին Երեւանի պետական համալսարանում մեկնարկեց «Հայաստանի անվտանգությունը տարածաշրջանային ռազմաքաղաքական գործընթացների համատեքստում» հանրապետական գիտաժողովը: ԵՊՀ ռեկտոր Արամ Սիմոնյանը գիտաժողովի բացման խոսքում կարեւորեց իրավիճակի, ընթացիկ քաղաքական գործընթացների ճիշտ գնահատումը եւ քայլերի կանխատեսումն ու գիտակցումը. «Այս գիտաժողովը մենք դիտում ենք որպես մի հանգրվան, որը թույլ կտա ի մի բերել որոշակի գիտելիքներ, համակարգել դրանք և, իհարկե, նայել առաջ` փորձելու նախանշել ուղղությունները»: Նրա խոսքով, մեր երկրում քաղաքագիտությունը դեռեւս երկար ճանապարհ ունի անցնելու:

Ըստ հայտնի հոգեբան, փորձարարական հոգեբանության հիմնադիր Վիլհելմ Վունդտի` ազգային գիտակցությունը և ազգային կերպարը անհատական գիտակցությունների «ստեղծագործական միաձուլում» են, որոնք ստեղծում են նոր իրականություն, և որն իր արտահայտումն է գտնում տվյալ ժողովրդի ընդհանուր գործունեության մեջ: Կարելի է ասել, որ բոլոր անհատներն իրենց հոգեկանի վրա կրում են իրենց ազգին բնորոշ կնիքը, այսպես կոչվող «ազգային ոգին»: Մարդկանց սոցիալական ամբողջությունը պայմանավորված է այնպիսի որակներով, ինչպիսիք են ընդհանուր լեզուն և տարածքը, մշակույթը և պատմական զարգացումը:

Ես ընդգրկված եմ պաշտպանության նախարարին կից բարձրագույն սպայական խորհրդի կազմում։ Փորձում ենք օգնել բանակին։ Բանակը մեր հասարակության ու երկրի ամենազգայուն հատվածն է, ամենակարևորը, ամենասիրելին… Բանակը կարող է դառնալ բարոյական առաջնորդ հասարակության համար, բանակը կարող է չափանիշներ հուշել, գաղափարներ, բարոյախոսություն…

2012թ. մայիսի 19-ին ՀՀ պաշտպանության նախարարությանն առընթեր Հասարակական խորհուրդը կազմակերպեց հանրապետության գիտամանկավարժական ոլորտի աշխատակիցների հերթական այցելությունը ԼՂՀ պաշտպանության բանակի զորամասեր՝ դասախոսություններով հանդես գալու զինծառայողների առջև:
Մեր խումբը, որի մեջ ընդգրկված էին ՀՀ ԳԱԱ Մ.Աբեղյանի անվան գրականության ինստիտուտի աշխատակից, բանասիրական գիտությունների թեկնածու Լուսինե Ավետիսյանը, հյուրընկալվեց զորամասում (հրամանատար` գնդապետ Ա. Միքայելյան):

Ավետիս Ալբերտի Օհանյանը ծնվել է 1963թ. մայիսի 9-ին, Ագարակ քաղաքում։ Միջնակարգն ավարտելուց հետո սովորել է Գորիսի գյուղտեխնիկումում։ 1986թ. ամուսնացել է, հետո տեղափոխվել Ղրիմի Կերչ քաղաք և բնակություն հաստատել: Սակայն երբ սկսվում է Արցախի ազատագրական պայքարը, ընտանիքով վերադառնում է ծննդավայր։ Իր եղբոր` Արայիկ Օհանյանի հետ ընդգրկվում է «Արևիք» ջոկատի կազմում, երկուսով մարտնչում են Զանգեզուր աշխարհի սահմանների տարբեր հատվածներում` Կապանից մինչև Մեղրի ու Ծիրանաձոր։ Հետո ընկերների հետ որոշում են մեկնել Արցախ` Մարտակերտի շրջան, որտեղ դաժան ու անհավասար մարտեր էին։