Մարտի 2-ին սկսվեց նաև Ստեփանակերտից նախկին խորհրդային բանակի 366-րդ գնդի դուրսբերումը: Երևանն այն անվանեց «չմտածված գործողություն, որն անպայման կխախտի ուժերի հավասարակշռությունը»:
Նույն օրը Քարվաճառի երկնքում, Վարդենիսի լեռնաշղթայի մոտ, «երկիր-օդ» դասի հրթիռով խփվեց «ՄԻ-26» ռազմատրանսպորտային ուղղաթիռը: Անձնակազմը և կամավորները (16 մարդ) զոհվեցին: Աղետի վայր մեկնած երկու ուղղաթիռները (հրամանատարներ Ռաֆայել Մեհրաբյան և գնդապետ Էրիկ Մարտիրոսյան), մթության պայմաններում չկարողացան վայրէջք կատարել լեռներում: Հաջորդ առավոտյան պարզվեց, որ չզոհվածները մի կերպ հեռանալով ուղղաթիռից, որը շուտով պայթելու էր, գիշերը սառել էին…

Կոմիտասը հայկական ազգային կոմպոզիտորական դպրոցի հիմնադիրն է, երաժշտագետ, խմբավար, երգիչ, բանահավաք, մանկավարժ։ Հանրագիտարանային այս ձևակերպումները կարիք ունեն քիչ թե շատ մանրամասն մեկնաբանության։
Հայագիտության մեջ մեկ անգամ չէ արտահայտվել այն միտքը, որ ինչ արել է Կոմիտասը, համեմատելի է միայն մեծն Մաշտոցի արած գործի հետ։ Այս զուգահեռը խոր իմաստ ունի, ստույգ է ու տրամաբանական, և ահա թե ինչու։

Իհարկե Ա.Խրամչիխինը որպես փորձագետ մեծ հեղինակություն է վայելում, նրա վերլուծությունները միշտ էլ հետաքրքիր են եւ աչքի են ընկնում իրենց խորությամբ: Սակայն նշված հոդվածում կան վիճահարույց հարցեր, ուստի մոտեցումները հստակեցնելու կարիք կա:
Իրականում՝ հրասայլերի ապագային ուղղված կասկածները անհիմն չեն, և դա չի սկսվել 1973թ. պատերազմից հետո, ինչպես նշում է Խրամչիխինը: Ի դեպ` այդ պատերազմից մի լեգենդ է մնացել, թե իբր արաբները նռնականետներով և հակատանկային հրթիռներով իսրայելական հրասայլերին մեծ կորուստներ են պատճառել:

Զինծառայողի անձնավորությունը համակողմանիորեն և լիարժեքորեն ուսումնասիրելու, ապա ճանաչելու համար անհրաժեշտ է ուսումնասիրել նրա ոչ միայն անընդմեջ փոփոխվող հոգեկան պրոցեսները և կայուն առանձնահատկությունները, այլև ժամանակավոր և միևնույն ժամանակ ամբողջական հոգեվիճակները:

Գաղտնիք չէ, որ մենք՝ հայերս, առողջության հանդեպ բավական ցածր կուլտուրա ունենք և հաճախ բժշկի դիմում ենք, ժողովրդի լեզվով ասած, երբ դանակը ոսկորին է հասնում։ Այսինքն՝ ամենաբարդ փուլում, երբ դժվար է լինում (որոշ դեպքերում նաև անհնար) առողջության վերականգնումը։ Պետք է գիտակցել սեփական առողջության կարևորությունը և առողջ կյանքն ապահովելու համար տարին մեկ անգամ կանխարգելիչ հետազոտության ենթարկվել։ Ցանկացած հիվանդության արդյունավետ բուժումը 90-95%-ով կախված է արագ և ճիշտ ախտորոշումից։ Այսօր արդեն ժամանակակից սարքավորումների միջոցով հնարավոր է բարձր ճշգրտությամբ որոշել այս կամ այն հիվանդությունը։

-Թշնամին նահանջում էր։ Արձակ դաշտն անցել ու ձորնիվար անկանոն փախչում էր։ Դաշտն ամբողջությամբ կապույտի մեջ էր։ Երկնի լազուրն ասես իջել ու ներկել էր այդ փոքրիկ հատվածը։ Զինվորների ոտքերի տակ տրորվում, ճխլվում էին ծաղիկները։ Կախարդվածի նման կանգնել ու դիտում էի բնության այդ գեղեցիկ, հիասքանչ տեսարանը։ Մոռացվել էր պատերազմը, կրակոցներն ու փախչող թշնամին, որոնք գուցե նույնպես զգացել էին այս գեղեցկությունը։ Գուցե զգացել էին, բայց չէ՞ որ կանգնելն ու գեղեցկությամբ հմայլվելը փախչող զինվորի համար մահ է,- պատմում էր բուժքույր Աղավնի Սահակյանը։

Ընկերները, համադասարանցիները, մտերիմ-բարեկամները որդուս հիշելիս ասում են՝ ի՜նչ զրնգուն, քաղցր ու անուշ ձայն ուներ։ Եվ այդ ձայնի համար էլ նրան՝ Համլետ Գալստյանին, Կաքավ էին ասում։ Նա ծառայեց ընդամենը մի քանի ամիս։ Հեռավոր սահմանային փոքրիկ բլրակներին, որ այդ տարի ծածկվել էին ճերմակ ձյան սավանով, լռեց, մնաց մի երգ, գրված, բայց մինչև վերջ չերգված մի երգ։ Լսե՞լ եք կաքավների ձայնը վաղ այգաբացին, երբ արևը նոր-նոր ուզում է նայել աշխարհին։ Արթնանում է բնությունը, ու հանկարծ արևի հետ քարափներից, սարերից, ձորերից լսվում-տարածվում է կաքավների շաղկղան։ Ուրիշ է այդ ձայնը վաղորդայնի մեջ՝ մաքուր, անաղարտ, նման աստվածային Աղոթքի։ Եվ հանկարծ կրակոց… Խզվում է, խեղդվում այդ ձայնը, փոխվում։ Ու ամբողջ օրը փնտրում են իրենցը, նախնականը, մինչև հաջորդ արևագալ…