Թերթ
Սրբից սուրբ է սա, իմ անգին,
Արժանի քո գովասանքին,
Մեզ խաբեցին խոսքով ճարտար,
Բայց Տերն արեց իր դատն արդար.
Ետ եկ, որդյա՛կ, ձեռքդ ինձ տուր,
Փառքով ելար կռվից դաժան,
Այս խաչը առ ի տրիտուր
Ամենահաղթ քո հեզության։
Արդեն մեկ ամիս էր` Գագիկից ոչ մի լուր չկար: Կինը՝ Սուսաննան, անքուն, անդադար երեք երեխաների հետ իր տեղը չէր գտնում: Ամուսնու ընկերների դռներն էր ծեծում՝ լուր չունե՞ն: Տուն էր գալիս, ու թե լույս էր լինում, աչքը չէր կտրում հեռուստաէկրանից, ականջը ռադիոյի լուրերին էր: Իսկ Մարտակերտում անհավասար մարտեր էին ընթանում: Վեդի քաղաքի շրջակա գյուղերի ազատամարտիկներից կազմված «Արծիվ» գումարտակի տղաներն այնտեղ էին: Այդ գումարտակի կազմում էր նաեւ ամուսինը՝ Գագիկ Սահակյանը: Ծանր օրեր էին:
I. Արդ, նախ, ամենից առաջ, հոգ տար խորհուրդների մաքրության համար, որի մասին ասում է մարգարեն. «Աստված փառավորված է Իր սուրբերի խորհուրդներում» [Սաղմ. ՁԸ 8]։ Ինչպես որ ծառան սպասում է իր տիրոջ հրամանին, այնպես [էլ] բոլոր զգայարանները կառավարվում են խորհուրդների միջոցով, քանզի բարին նախ խորհում են եւ ապա գործում, ինչպես դարձյալ ասում է մարգարեն. «Հղացավ ցավերը եւ ծնեց անօրենություն [Սաղմ. Է 15]։ Եվ նախ խորհուրդներով են սիրում եւ ապա տալիս պարգեւներ, ինչպես որ նախ Հոնաթանի հոգին կապվեց Դավթին, եւ ապա հանելով իր հանդերձները՝ հագցրեց նրան։ Եվ նախ խորհուրդներով են ատում եւ ապա սպանում, ինչպես որ Հովսեփի եղբայրները նախ ատեցին Հովսեփին եւ ապա [նրան] վաճառեցին Եգիպտոս։
Ազգային բանակի 20-ամյա հոբելյանը, իրոք, վերածվեց համաժողովրդական տոնախմբության, եւ հանդիսություններից անմասն չմնացին նույնիսկ դպրոցներն ու նախակրթարանները։
Հերթական միջոցառմանը մասնակցելու հրավեր ստացանք Երեւանի թիվ 82 դպրոցի դասվար Ռուզաննա Հարությունյանից։
…Դահլիճի գույնզգույն զարդարանքն արդեն տոնական տրամադրություն էր հաղորդում։ Իրենց երկրային կյանքը փառքով պսակած ազգային հերոսների մեծադիր լուսանկարների մոտ մոմեր էին վառվում՝ իբրեւ խնկարկում հերոսացման ու հայրենասիրության, իբրեւ հավերժ հիշատակի ու խոնարհումի խորհրդանիշ։ Իսկ երբ դահլիճի առաջին շարքերում իրենց պատվավոր տեղը զբաղեցրին զինվորական համազգեստով բարձրաստիճան սպաներն ու Արցախյան կռվի կամավորականները, օրվա խորհուրդը կատարյալ դարձավ…
Բանակը մեր երկրի համար եկեղեցու նման կարեւոր մի բան է: Ես մաղթում եմ, որ բանակային առօրյայում տիրեն սերն ու անկեղծությունը, եւ այն զինվորի համար հարազատ տան պես լինի: Ես պատերազմ տեսել եմ ու չեմ ուզում, որ այն կրկնվի: Միշտ ասում եմ, որ խաղաղությունն իմ երեխաներից շատ եմ սիրում, որովհետեւ, խաղաղությունը սիրելով, ես սիրում եմ բոլոր երեխաներին: Մեր երեխաներին դաստիարակենք միայն սեփական օրինակով, այլ ոչ թե երկար ճառերով, որպեսզի նրանք արժանի լինեն հարգանքի, հասկանան իրենց ծառայության կարեւորությունը, որպեսզի թերություններն ու դեպքերը վերանան:
Սկիզբը` նախորդ համարում ՔԱՐՈԶՉՈՒԹՅՈՒՆԸ ԵՎ ՕԴԱՉՈՒՆԵՐԸ Անհնար է, որ պատերազմի հատկապես վերջին փուլում խորհրդային ղեկավարությունը չմտածեր օդաչուների վերաբերյալ պետական քարոզչության մասին: Հատկապես, երբ խոսքը վերաբերում է կործանիչ օդաչուներին: Երևույթը հնագույն և հիվանդագին հարց էր ավիացիայում: Բնականաբար, Ստալինին հարկավոր էր այնպիսի հերոս, որն իր ցուցանիշներով առաջ լիներ դաշնակիցներից, միաժամանակ ունենար անաղարտ անցյալ, գեղեցիկ արտաքին և լիներ […]
Ալեքսանդր Մակեդոնացու մասին գրվել է 30 հազար գիրք, իսկ նրա անցած ուղին դեռ շարունակվում է ուսումնասիրվել: Անշուշտ, նա իր կյանքով և գործունեությամբ հավերժացել է մարդկության պատմության մեջ: Եվ որպեսզի հասկանանք նման բացառիկ անձնավորության հոգեբանական կերպարի առանձնահատկությունները, անհրաժեշտ է նախևառաջ թերթել նրա մանկության էջերը: