«Զոհվելուց չեմ վախենում, միայն` թուրքի ձեռքը մարմնիս չդիպչի»` սա «Արաբո» ջոկատի Մարտունաշենի գործողությունների հրամանատար, առաջին աստիճանի «Մարտական խաչ» շքանշանակիր, ազատամարտիկ Սիմոն Աչիկգյոզյանի` «Դեդ»-ի միակ մտավախությունն էր պատերազմի օրերին:
Ազատամարտիկի հիշատակի օրվան նվիրված հուշ-երեկոն երգչուհի Գայանե Ներսիսյանի նախաձեռնությամբ տեղի ունեցավ հուլիսի 2-ին` Ֆիլհարմոնիայի փոքր դահլիճում:

Սահմանադրականության գաղափարի կնքահայրերը անգլիացիներն են։ Իսկ մենք՝ հայերս, սահմանադրականության եւ ժողովրդավարական արժեքների մասին խոսել ենք գրեթե ֆրանսիացիների հետ միաժամանակ։ 18-րդ դարի երկրորդ կեսին Հնդկաստանում ձեւավորված հայկական գաղթօջախները համալրված էին մեծ մասամբ Պարսկաստանից, մասնավորապես՝ Նոր Ջուղայից եկած առեւտրականներով, արհեստավորներով, նավատերերով, որոնց առեւտրական լայն շառավիղները հնարավորություն էին տալիս ունենալ մեծ կշիռ, դիրք, հեղինակություն եւ ստեղծել ամուր կապեր անգլիական քաղաքական գործիչների եւ քաղաքակրթության հետ։

Հունիսի 30-ին մարշալ Ա. Խանփերյանցի անվան ռազմական ավիացիոն ինստիտուտի նիստերի դահլիճում տեղի ունեցավ «ՀՀ ԶՈՒ զինվորական ծառայության անվտանգության հայեցակարգման ու ԶԾԱ ապահովման պահանջներն արդի փուլում» թեմայով կոնֆերանս, որը կազմակերպել էր զինվորական ծառայության եւ զինվորական ծառայության անվտանգության ապահովման (ԶԾ և ԶԾԱԱ) վարչությունը։

Զրույց ՀՀ ԶՈՒ ինժեներական զորքերի վարչության պետ գեներալ-մայոր ՈՍՏԱՆԻԿ ԱԴՈՅԱՆԻ հետ -Պարոն Ադոյան, օրեր առաջ Դուք դարձաք վաթսուն տարեկան, այս զրույցը Ձեր հոբելյանի առիթով է, եւ պահը պատեհ է՝ հիշելու անցյալը, անդրադառնալու Ձեր կենսագրության հիշարժան դրվագներին։ -Հայրս զինվորական էր եւ, ինչպես բոլոր գյումրեցիները, ավանդապաշտ, ազգասեր, կոլորիտով։ Միաժամանակ նրա բնավորության մեջ շատ վառ արտահայտված էին զինվորականին […]

Հաղթանակը տարվում է դեռ կռիվը չսկսած` նախ բարոյապե՛ս, նախ հոգիների՛ մեջ: Կռիվը միջոց է միայն` շոշափելի արտահայտություն տալու մեր ներքին վստահության, մեր ներքին հաղթանակին: ԳԱՐԵԳԻՆ ՆԺԴԵՀ 1917թ. հոկտեմբերին բոլշեւիկները զավթելով իշխանությունը, շարունակում են 1914-1917թթ. որդեգրած մարտավարությունը Անդրկովկասում եւ մասնավորապես՝ Հայաստանում: Բավականին բարդ էր նման պայմաններում իրագործել հակաքարոզչություն, քանի որ Հայաստանը հաճախ զրկված էր լինում արտաքին […]

Ենթասպա Աշոտ Պետրոսյանն ազգային բանակ է եկել 1992-ին։ Երկար ժամանակ նա ծառայել է տարբեր զորատեսակներում։
Աշոտը ծնվել է 1970թ. Երեւանում, սովորել է N 83 միջնակարգ դպրոցում։ Տասը տարեկանից զբաղվել է բռնցքամարտով, զուգահեռաբար ստացել է երաժշտական կրթություն, նվագում է դաշնամուր ու թավջութակ։
-1985-ին, ութերորդ դասարանն ավարտելուց հետո ընդունվեցի ֆինանսատնտեսագիտական տեխնիկում, 1988-90թթ. ծառայեցի խորհրդային բանակում՝ Չեխոսլովակիայում` ներկայիս Չեխիայի տարածքում, ավելի ուշ սովորեցի գյուղատնտեսական համալսարանում։

Հայրենիքի պաշտպանության գործում ցուցաբերած խիզախության եւ անձնական արիության համար ԼՂՀ նախագահի 1995թ. թիվ 42 հրամանագրով Գավրիլ Աշոտի Միրզոյանը պարգեւատրվել է «Մարտական խաչ» 2-րդ աստիճանի շքանշանով։
Անվեհեր հայորդին մարտական փառավոր ուղի է անցել։ Մասնակցել է Շեխեր-Դավալու Խութ պաշտպանական գծում տեղի ունեցած բոլոր մարտերին, զենքը ձեռքին մարտնչել Ղաջարի, Յաղլեւանդի, Ֆիզուլիի, Ժդանովի, Հորադիզի, Աղդամի, Մարտակերտի, Արամի տապաստանի ազատագրման համար մղված կռիվներին՝ իր անօրինակ քաջագործությամբ ոգեւորելով զինակից ընկերներին։