«Այդ հաղթանակները մեզ ոգեղեն սնունդ են տվել, կոփել մեր ազգային ինքնագիտակցությունն ու պայքարելու կամքը, մղել սխրագործությունների, դարձրել մեկ միասնական բռունցք՝ պատրաստ ամեն վայրկյան մահվան դատավճիռ կայացնելու նրանց համար, ովքեր կփորձեն թեկուզ մեկ ակնթարթ խաթարել ազգի անդորրը, ոտնձգություն կատարել նրա նվիրական արժեքների նկատմամբ։
…Եվ եթե մորը կորցրած զավակը որբ է, ապա հայրենիքից հեռու մարդը նման է քամուց քշված տերևի, որ ամեն անգամ բնության քմահաճ վերաբերմունքով քշվում է մի վայրից մյուսը։

Մարշալ Հ. Բաղրամյանի անվան ուսումնական զորամասի շտաբի պետ փոխգնդապետ Վահրամ Օհանյանը ծնվել է Հադրութում։ Միջնակարգ դպրոցն ավարտելուց հետո ընդունվել է Երեւանի գյուղատնտեսական ինստիտուտ։ 1987-89թթ. Վ. Օհանյանը ծառայել է խորհրդային բանակում։ Զորացրվելուց հետո շարունակել է ուսումը։ 1993-ի ապրիլ ամսից ծառայության է անցել պաշտպանության բանակում եւ մինչեւ հրադադարի հաստատումը, մասնակցել է զորամասի բոլոր մարտական գործողություններին։ Ծառայության ընթացքում զբաղեցրել է տարբեր հրամանատարական պաշտոններ: Սովորել է Ռուսաստանի Դաշնության համազորային ակադեմիայում։

Ծնվել եմ 1958 թվականի հունվարի 6-ին, Երեւանում։ Միջնակարգ դպրոցն ավարտելուց հետո զորակոչվել եմ խորհրդային բանակ։ Մասնագիտությամբ ավտոմեխանիկ եմ, սակայն չկա կենցաղում կիրառվող մի արհեստ, որին չտիրապետեմ։ Ինչ անում եմ՝ անում եմ սիրով։ Տունը հիմքից մինչեւ վերջ կարող եմ կառուցել, այգի տնկել, ծաղկանոց ստեղծել, այդ ամենը ճաշակով ձեւավորել։ Ընկերներս, մտերիմներս իմ կատարած գործի մեջ արվեստ են տեսնում, եւ դա ինձ միշտ ուրախություն է պատճառել, դրանից հոգեկան բավարարվածություն եմ ստացել։

Դաշքեսանի շրջանի Խաչակապ բնիկ հայկական գյուղում է գտնվում Սուրբ Թարգմանչաց վանքը, որը, ըստ Հ. Ղանալանյանի, կառուցել է Մ. Մաշտոցը՝ շրջելով եւ լուսավորություն տարածելով Հայաստանով մեկ: Վանքի բակի աղբյուրի կողքի խաչքարին փորագրված է. «Սուրբ խաչս բարեխոս ի տեր Յովանիսի հոգուն ամեն, թվին ՌԾԷ (1608թ.)»։ Ըստ ավանդության, կամենալով հրաշք ցույց տալ ժողովրդին, սուրբ Մաշտոցը գավազանով հարվածում է քարին եւ բխում է այդ աղբյուրը: Եվ սակայն հրաշքը ունի իր շարունակությունը՝ 1989թ. մայիսին խաչակապցի Իսահակ Բաղյանը վտանգելով իր եւ ընտանիքի անդամների կյանքը, վերջինը թողնելով ծննդավայրը, մեծ դժվարությամբ իր հետ Հայաստան է բերում Թարգմանչաց վանքի խաչքարը։

Տիրոջ առաջին գալուստը շնորհի ու ողորմության համար էր, որը եղավ ծածուկ, հեզությամբ ու խոնարհությամբ, իսկ երկրորդը՝ արդարության ու տանջանքների, որը լինելու է բացահայտ՝ Հոր փառքով, լուսեղեն ամպով, հրեղեն կառքով, չորեքկերպյան աթոռով ու բարկությամբ՝ ըստ այս խոսքի. «Մեր Աստվածը պիտի գա հայտնապես, եւ մեր Աստվածը պիտի չլռի, Նրա առջեւ հուր պիտի բորբոքվի, եւ Նրա շուրջը՝ սաստիկ մրրիկ» (Սաղմ. Թ 3): Առաջին գալուստը մեղմ եղավ, ինչպես Եղիային մոտեցավ մեղմ օդի ձայնով (տե՛ս Գ Թագ. ԺԹ 12), իսկ երկրորդը լինելու է խստաշունչ հողմով, որը լեռներ է քանդելու եւ վեմեր խորտակելու:

Նրա անունը առանձնահատուկ տեղ է զբաղեցնում մեծ սպորտի աստիճանակարգում: Ամերիկյան հանրահայտ «World Masters Games»-ից հետո շատ պարբերականներ մեր տիտղոսավոր հայրենակցուհուն անվանեցին մոլորակի ամենաուժեղ, քաջասիրտ եւ հմայիչ հայուհի` այդ ձեւակերպումը դարձնելով լրագրային ծավալուն հոդվածների վերնագիր:
Այն, որ Սվետլանա Եսայանի ընտանիքում սիրում եւ հարգում են սպորտը, դժվար չէ հասկանալ տան ամենատարբեր տեղերում ցուցադրված բազմաթիվ մեդալներից եւ գավաթներից:

Մինչդեռ նա նաեւ երկրի ղեկավարն էր եւ Բելոռուսիայում բարի անուն թողեց ոչ միայն բանակ ստեղծելու եւ նահանջը կանգնեցնելու, այլեւ ժողովրդի կյանքը հնարավորինս բնականոն հուն վերադարձնելու համար:
1918-ի դեկտեմբերին Բելոռուսիայի կոմունիստական կուսակցության հիմնադիր համագումարում Ալեքսանդր Մյասնիկյանն ընտրվեց Կենտկոմի բյուրոյի նախագահ: 1919թ. հունվարի 1-ին ստորագրվեց Բելոռուսական ԽՍՀ հիմնելու մասին հռչակագիրը, եւ Ալեքսանդր Մյասնիկյանը նշանակվեց Բելոռուսական ԽՍՀ Կենտգործկոմի նախագահ: