ԱԶԱՏ ՀԱՐՈՒԹՅՈՒՆՅԱՆԸ 51 տարվա մանկավարժ է, նրա առաջին աշակերտները հատել են 60-ի շեմը, թոռներ, նույնիսկ ծոռներ ունեն: Բուժականցի ուսուցիչը իր աշակերտներին բանակ է ճանապարհել խորհրդային տարիներին, ազգային բանակի կազմավորման առաջին օրվանից:

Ընդհանուր առմամբ, Սև ծովում իրավիճակը Ռուսաստանի և Արևմուտքի հարաբերությունների արտացոլումն է։ ՆԱՏՕ-ն պատրաստ չէ իրական ռազմական դիմակայության, բայց ճնշում է գործադրում Մոսկվայի վրա։

Ռուսական տեղեկատվական գործակալությանը պատմում է Մոսխորհրդի ժողպատգամավոր Վյաչեսլավ Տիտովը.
«Այն, ինչ 1991 թ. հուլիսի 24-ին տեսա Վերի Շեն, Վերին Հաջիքենդ գյուղերում, բնակիչների հետ այդ օրն անցկացնելով գնդակոծության տակ, դժվար է նկարագրել:

Թշնամական բազմաթիվ գրոհներ հետ մղելիս և ռազմավարական նշանակության կարևորագույն բարձունքը պաշտպանելիս հերոսությամբ աչքի են ընկել և թշնամուն զգալի կորուստներ են պատճառել մայոր Վիկտոր Պետրոսյանը, կապիտաններ՝ Ստյոպա Ավագյանը, Տիգրան Վանյանը ու Ասպետ Հակոբյանը, լեյտենանտ Բաբկեն Մխոյանն ու շարքային Գրիգորի Պետրոսյանը:

Երբ զրուցեցի ազգային բանակի զինվոր Գառնիկ Բաբաքյոխվյանի հետ, նա սահմանին էր, դիրքերում: Գառնիկը մարզիկ է, ուժային եռամարտի Հայաստանի եռակի չեմպիոն, Եվրոպայի չեմպիոն, աշխարհի չեմպիոն:

Լեյտենանտ Վարդան Հարությունյանը ռազմական բժիշկ է։ Բժշկական համալսարանի ռազմաբժշկության ֆակուլտետն ավարտելուց հետո մեկնել է ծառայության:
Ստեփանակերտում ընդամենը մի քանի օր էի ծառայության անցել, երբ պայթեց պատերազմը: Սեպտեմբերի 27-ի լուսաբացը պայթյունների որոտով բացվեց ինձ համար:

Օգիտայի ձայնի մեջ այնքան հույս, կամք ու լավատեսություն կա: Շատ կուզենայի, որ լսեիք այդ ձայնը, որով նա մի ամբողջական ու ճշմարիտ կյանքի փիլիսոփայություն մեկնեց: Եթե չիմանայի, որ ընդամենը ամիսներ առաջ պատերազմում սիրելի ամուսնուն՝ իր երեք լույս-զավակների հորն է կորցրել, կմտածեի, որ որևէ խնդիր չունեցող մի մարդու հետ եմ զրուցում…