Թերթ
Ես այլ պատմություններ էի որոնում: Ես պիտի գրեի հետախուզական ջոկի հրամանատար Թաթուլ Հակոբյանի քաջագործությունների մասին… Բայց պիտի ներկայացնեմ ամենագեղեցիկ սիրո մի պատմություն։ Ավելի ճիշտ՝ ոչ թե ես, այլ Թաթուլի կինը՝ Անահիտը: Նա կասի, որ Թաթուլը կնոջն ու մեկուկեսամյա որդուն կյանքից շատ էր սիրում, հետո կպատմի, թե ինչպես այդ սերն ու իր կյանքը գիտակցաբար ու հոժարակամ զոհաբերեց հանուն Հայրենիքի:
Աշխարհում տեղի է ունենում համընդհանուր «պրոքսի» պատերազմ (վարում են ուրիշի ձեռքերով) անդրազգային և ազգային ընտրախավերի միջև։ Նպատակը նոր աշխարհակարգի ստեղծումն է, որում չեն լինի անկախ կառավարություններ և պետական սահմաններ։ Նպատակին հասնելու ռազմավարությունը կառավարելի քաոսն է՝ «գունավոր» հեղափոխությունների և հիբրիդային պատերազմների միջոցով։
Ապագայի պատմիչը, բնականաբար, շատ մանրամասներ չի իմանա, չի երևակայի անգամ, թե օրհասի պահին հայ ժողովուրդը ինչպես համախմբվելու, բռունցքվելու իմաստնությունն ունեցավ, ինչպես վերջապես վճռեց հակառակորդի ասպատակություններին ոչ թե իր քաղաքակրթությամբ ու վեհանձնությամբ, այլ ուժով դիմագրավել:
Գնդապետ Աշոտ Սարգսյանը զինվորական ուղին սկսել է Մոնթե Մելքոնյանի անվան ռազմամարզական վարժարանից, ապա ուսանել Վազգեն Սարգսյանի անվան ռազմական համալսարանում, ավարտել է նաեւ ՌԴ ակադեմիան:
Գնդապետ Արթուր Սարգսյանի կինը՝ Արմինեն, շուրջ յոթ ամիս խնամքով պահում է ամուսնու իրերն ու փաստաթղթերը և մինչ այսօր չի բացել և ոչ մի պայուսակ: