Թերթ
Զրույց «Քալաշյան» պարարվեստի դպրոցի հիմնադիր և գեղարվեստական ղեկավար Ասատուր Քալաշյանի հետ
1905 թվի աշնանն էր, թուրք-հայկական ընդհարումների ամենակատաղի ժամանակը։ Ես իմ հայրենիքումն էի՝ Լոռու սարերում։
2020 թ. սեպտեմբերի 27-ին Արցախի Հանրապետության դեմ սանձազերծված լայնածավալ ռազմական գործողությունների ընթացքում Խծաբերդի ուղղությամբ մղված մարտերում Արմավիրի մարզից զոհված ինը զինծառայողներ՝ Հարություն Գեորգիի Անդրիասյանը, Սարգիս Վահրամի Հարությունյանը, Անդրանիկ Մարտիրոսի Շահնազարյանը, Արմեն Գուրգենի Մարտիրոսյանը, Սմբատ Միհրանի Ավետիսյանը, Ռոման Սուրիկի Մարգարյանը, Հարություն Սեյրանի Մկրտչյանը, Գևորգ Սեյրանի Արշակյանը և Գարիկ Գրիգորի Բարսեղյանը ցուցաբերած արիության ու խիզախության համար հետմահու արժանացել են «Արիության համար» մեդալի:
…Դրո՛շ պիտի պահես մի օր
Քո ամրացած ձեռիկներում,
Ու չմարող իմ երգերով
Պիտի գնաս դեպի գրոհ…
Նկատած կլինեք, զորամասի վարչական շենք մտնելիս մեզ մարտական զգաստությամբ դիմավորում է զորամասի դրոշը։ Գիշեր-ցերեկ նրա կողքին կանգնած է զինվորը՝ դրոշի խորը, խոհուն լռությունն առած իր մեջ, մեկը մեկին շարունակող…
Արցախյան պատերազմում հավերժացած զինվորների շարքը համալրվեց ևս մեկ հերոսով՝ Ալեքսանդր Սարգսյան. երեսուներկուամյա երիտասարդը Հայրենիքի կանչով պատերազմի առաջին օրն իսկ զինվորագրվեց ու մեկնեց ռազմաճակատ։
Պատերազմից հետո առաջին զորակոչն է: Հետաքրքիր է ու կարևոր՝ ինչպե՞ս են տրամադրված տղաները, և ի՞նչ մտորումներով, ուղերձներով ու տրամադրությամբ են նրանց բանակ ճանապարհում հարազատները:
