Թերթ
Պատանեկության տարիներին, երբ գեղարվեստական գրքեր էի կարդում պատերազմների մասին, տպավորվում էի «Գթության քույր» արտահայտությամբ:
Պատերազմը՝ պատերազմ, բայց նույնիսկ պատերազմի օրհասական օրերին է հնարավոր ակնթարթներ որսալ, որոնք հետո ոչ միայն պատմություն, այլև հաճելի հուշ ու հիշողություն են դառնալու, որոնց շնորհիվ հետո՝ շատ տարիներ անց, պատերազմի վերապրումը նույնիսկ ժպիտ է պարգևելու, նույնիսկ հաճելի հույզեր ու զգացումներ է արթնացնելու։
Զորամասում թե՛ զինվորները, թե՛ սպաները առանձնակի ակնածանքով և ջերմությամբ են խոսում փոխգնդապետ Ալիկ Բաբայանի մասին:
Օրերս հյուսիսարևելյան սահմանահատվածը հսկող-պաշտպանող զորամասերից մեկում էինք: Չէինք կարող առիթից չօգտվել և չայցելել ծյունածածկ լեռնագագաթներին ամենօրյա դժվարին ծառայություն իրականացնող դիրքապահ տղաներին:
Դարերի ընթացքում Հայոց աշխարհում եւս ծնվել են այնպիսի քաջազուններ, ովքեր առանց կյանքը խնայելու պայքարել են հայրենիքը շենացնելու եւ արտաքին թշնամուց պաշտպանվելու համար:
