Առաջին համաշխարհային պատերազմի տարիներն էին: Գերմանիայի դաշնակից Թուրքիան մտադիր էր գրավել Բաքուն և Արևելյան Հայաստանը։ Թուրքական բանակն արդեն մտել էր Լոռի, և փոքրիկ Սանահին գյուղի բնակիչները սարերն էին հեռացել՝ թաքնվելու:

Զանգակատուն գյուղի դպրոցի աշակերտների նամակները առաջնագծում ծառայող զինվորներին

Խորհրդային կարգերի հաստատումով Հայկական հարցը զրկվեց պետական հոգածությունից։ Հարցի «տնօրինությունը» անցավ բոլշեւիկյան վարչակարգին, որը մինչեւ 1988թ. ծառայեցնում էր իր շահերին, իսկ ներերկրային հայկական կնճիռները մաքրում էր ստալինյան հայատյացության սկզբունքներով։

Ուղղաթիռն արդեն ուղղություն էր վերցրել դեպի հայ-ադրբեջանական սահման, երբ ջոկատի հրամանատարը նկատեց.

Արցախյան պատերազմի մասնակից, զինվորական Սարգիս Բրուտյանը 12 երեխա ունի` յոթ որդի և հինգ դուստր: Նրա կինը` Անահիտ Հովակիմյանը, յոթ որդի է ճանապարհել բանակ, որոնք պաշտպանել են առաջնագծի ամենատարբեր հատվածները:

Հայրենիքի պաշտպանի վերականգնողական կենտրոնում Արմանին, Ավետիսին ու մյուս բոլոր տղաներին միավորում է նույն ճակատագիրը:

Գեղամա լեռնաշղթայի հարավային լանջին է Զանգակատուն գյուղը՝ նախկին Չանախչին, որն ի պատիվ Պարույր Սեւակի «Անլռելի զանգակատուն» ստեղծագործության՝ 1991թ. վերանվանվել է Զանգակատուն: Գյուղը սահմանի պռնկին է եւ սահմանամերձ մյուս բնակավայրերի նման ապրում-արարում է պատերազմի եւ խաղաղության սահմանագծին: