Արցախ աշխարհի հյուսիսային դարպասները պաշտպանող զորամասերից մեկում ենք՝ «Եղնիկներում»: Հրամանատարի սենյակում զորացրվող զինվորներն են. երկու տարվա ծառայողական կյանքը մի քանի րոպե անց կմնա զորամասի դարպասներից ներս, իսկ բանակային հիշողությունները կտանեն իրենց հետ ընդմիշտ:

Զորակոչի նախապատրաստական եւ իրագործման փուլում զորամասերի հրամանատարների հրամանով՝ անձնակազմի հետ աշխատելու փորձ ու մանկավարժական ունակություններ ունեցող սպաներից նորակոչիկների ընդունման, տեղակայման ու ուսումնական գործընթացի կազմակերպման նպատակով ձեւավորվել են խմբեր:

Մի քանի ժամից տուն եմ ճանապարհվելու: Իմ ծառայության վերջին օրն է: Քնել չեմ կարողանում: Քանի անգամ եմ պատկերացրել այս օրը, քանի անգամ եմ մտովի դուրս եկել զորանոցից, հրաժեշտ տվել հրամանատարներիս, վերջին անգամ քայլել շարահրապարակով… Բայց այսօր չեմ ուզում գիշերն ավարտվի՝ պառկել եմ իմ զինվորական մահճակալին ու տնտղում եմ շուրջս:

Ամառային զորակոչի ավարտին մնացին հաշված օրեր:

Հսկա ընկուզենիներով օղակված փողոցը մեկեն հետեւում է թողնում մայրաքաղաքի տապն ու փոշին: Ծառերն այնքան մեծ են ու սաղարթախիտ, որ փողոցի կենտրոնում ճյուղերով հպվում են իրար, ծածկում թիկունքում ծվարած տները: Ընկուզենիների մոտ, սյուների վրա մեկական թռչնաբույն կա, մեջը՝ մեծ, սպիտակ արագիլներ` կողք կողքի շարված հուլիսյան բարկ արեւի տակ:

«Ես երբեք չեմ լքել Հայաստանը եւ իմ «բացակայությունը» դիտարկում եմ որպես գործուղում»,- ասում է աշխարհի ամենահայտնի բեմահարթակները իր սքանչելի ձայնով, անզուգական հմայքով նվաճած օպերային երգչուհի, սոպրանո Հասմիկ Պապյանը:

Տասնամյակներ շարունակ թուրքական կառավարությունը չափազանցված պատկերացում է ունեցել հայկական սփյուռքի մասին` այն ներկայացնելով որպես համաշխարհային վիթխարի ուժ: Վերջին տարիներին Ադրբեջանը վարակվել է միևնույն վախով հայկական սփյուռքի նկատմամբ: Նախագահ Ալիևը «հայկական սփյուռքը» ներկայացրել է որպես Ադրբեջանի ամենամեծ թշնամի: