Մարտի 25-ից 30-ը մասնակցել եմ ԱՊՀ երկրների կուրսանտների համաբանակային միջազգային օլիմպիադայի անգլերենի առարկայական հանձնաժողովի աշխատանքներին՝ ժյուրիի կազմում ներկայացնելով ԵՊՀ-ն։ Օլիմպիադայի արդյունքների մասին չէ, որ ցանկանում եմ խոսել:

Օմարի լեռներում ձյունը երբեք չի հալչում, համազգեստը միշտ ձմեռային է, իսկ վտանգը, դժվարություններն ու ուրախությունները՝ ընդհանուր: Այստեղ ամեն ինչ իսկական է՝ խոսքը, գործը, հայրենիքը, ընկերությունը, նույնիսկ… հոգնությունը: Այս ռեպորտաժը 3000-3800 մետր բարձրության վրա ամուր կանգնած այն տղաների մասին է, որոնք վաղուց հաղթահարել են իրենց վախերն ու կասկածները, որոնք առույգ են, ուժեղ, եռանդուն եւ իրենց վստահված հողակտորի պատասխանատուն են ու տերը:

Եւս մեկ տոն հայ ժողովրդի, հայ ընթերցողի համար։ Հայկական բանակի տարեգրության փոթորկահույզ ծով դուրս եկավ մի նավ, որի կողեզրին տպված է՝ «Հայ զինվոր»։

Ինձ բանակի թերթի մասին պատմել էին, ասել էին. «գլխավոր խմբագիրը արձակագիր Վրեժ Իսրայելյանն է, իսկ խմբագրությունում ճանաչված մտավորականներ են աշխատում…»: Ես ծանոթ էի Վրեժ Իսրայելյանի գրականությանը, բայց ձեռքս ընկած պատմվածքները մի անգամ էլ կարդացի, որից հետո «թեթեւացրի» հոդվածներիս տրցակը՝ թողնելով միայն ամենահաջողված նյութերն ու հաջորդ օրը ուղեւորվեցի Արշակունյաց 5, որտեղ «Հայ զինվոր» թերթի խմբագրությունն էր:

Քառօրյա պատերազմից երկու տարի է անցել: Ապրիլյան թոհուբոհն անցած զինվորները վերադարձել են հայրենի օջախներ, կյանքը նրանց առել է իր առօրյա հորձանուտի մեջ: Հարություն Սարգսյանը բանակից վերադարձել է «Դրաստամատ Կանայան» մեդալով:

Շուրջ տասը տարի է, ինչ ես զորացրվել եմ հայոց բանակից և պահեստազորում եմ: Ծառայությանս գրեթե բոլոր 25 տարիներին բանակի այլ ստորաբաժանումում ծառայելով՝ ակտիվորեն թղթակցել եմ թերթին, հիմնականում ներկայացնելով հայ զորահրամանատարների, աչքի ընկած զինվորականների կյանքն ու գործը, պատմության այս կամ այն իրադարձությունը:

1993թ. ապրիլի 1-ին լույս է տեսնում ՀՀ պաշտպանության նախարարության «Հայ զինվոր» պաշտոնաթերթի անդրանիկ համարը: Այդ իրադարձությունը համընկնում է Քարվաճառի ազատագրմանը, և հայոց բանակի թերթը ծնվում է հաղթանակի հետ: