Կենտրոնական հավաքակայանում ճանապարհում են զորակոչի վերջին մասնակիցներին:

-Բարձր գիտակցությամբ ու պատասխանատվությամբ ենք վերաբերվում մեր առջև դրված խնդիրների կատարմանը, քանի որ մեր թիկունքում մեր ընտանիքներն են: Մեզ թիկունքն է ուժ տալիս, որ մենք ավելի պատասխանատու և զգոն կատարենք մեր առջև դրված խնդիրները: Այստեղ շատ հերոս տղաներ են կանգնել, և ինձ համար այստեղ կանգնելն ուղղակի հպարտություն է,- ասում է մեր առաջին զրուցակիցը՝ ժամկետայի զինծառայող Սմբատ Բեջանյանը:

Փոքր-ինչ կաշկանդված, սակայն մեծ պատրաստակամությամբ նորակոչիկները հետևում են վերադաս հրամանատարների ցուցումներին, անում առավելագույնը՝ վարժությունները ճշգրիտ կատարելու համար։ Ուսումնական ստորաբաժանման սպաներն էլ իրենց հերթին ջանք չեն խնայում՝ զինվորական երդմանն ընդառաջ նորակոչիկներին շարային քայլքի կարգն ու զենքի գործածման հմտությունները փոխանցելու համար։

«Դուռը բացեցի` բակում կանգնած էր զինվորս` Հրաչս: Ձեռքին շքեղ ծաղկեփունջ կար: Ասաց.
-Մամ ջան, Է՛ս ծաղիկները.. է՜ս էլ…

Չկա արվեստի, գիտության, տեխնիկայի մի ասպարեզ, որտեղ հայերը նշանակալի ներդրում չունենան կամ չլինեն առաջինը՝ հայտնագործողն ու գյուտարարը։ Ահա այդպիսի նշանավոր գիտնական է մեր հայրենակից Ալեքսանդր Քեմուրջյանը, որի մասին ուզում ենք պատմել «Հայ զինվորի» ընթերցողներին։

Զրույց նկարիչ ՄԻՔԱՅԵԼ ՀԱՐՈՒԹՅՈՒՆՅԱՆԻ հետ

Ղարիբյանների ընտանիքում Տիգրանը շատ սպասված զավակ էր։ Տան կրտսերը բանակից չէր վերադարձել, 96-ից անհայտ կորած էր համարվում։ Երբ որդին ծնվեց, Համբարձումը որդուն անվանակոչեց եղբոր պատվին։