Վաղուց ես մի ասորական երգ եմ լսել զինվոր տղայի ու նրան սպասող աղջկա՝ Աթուրինայի մասին: Գեղեցիկ, հուզիչ մեղեդի էր: «Դու իմ կյանքն ես, բայց հայրենիքը թանկ է կյանքից»՝ գետնատնակում երգում էր ասորի զինվորը:

«Հայ զինվորի» հյուրասրահում ԵՊՀ հնագիտության և ազգագրության ամբիոնի դոցենտ, պատմական գիտությունների թեկնածու Արտակ Գնունին է:

Հինգ աղջիկ եւ երկու որդի ունեն Հովհաննես եւ Ալվարդ Հովհաննիսյանները, ու ահա որդիներից ավագը՝ Դավիթը, Հայրենիքի հանդեպ պարտքը կատարած տուն է վերադառնում… Աշխույժ եռուզեռ է: Դրկից-բարեկամ գալիս են աչքալուսանքի:

Օրերս պահեստազորայինների 25-օրյա վարժական հավաքների ժամանակ ԶՈՒ ՊԳՎ ֆիզիկական պատրաստության և սպորտի ծառայության սպաների, ինչպես նաև զորամիավորման համապատասխան ծառայությունների աջակցությամբ զորամասերում անցկացվեցին մարզական միջոցառումներ բազկամարտ, կշռաքարերի բարձրացում, դանակի նետում, պարանի ձգում, շախմատ ու շաշկի մարզաձևերից:

Նվիրվում է հանուն հայրենիքի մարտնչած բոլոր հայորդիներին

Տեսանյութը փոխգնդապետ Արտուշ Բալյանի մասին է: Զինվորական լեզվով՝ այս պատմությանը մարտական ուղի են ասում: Ես գերադասում եմ «կյանքի հետագիծ» արտահայտությունը: Թերևս սկսենք 80-ականներից, երբ Չարենցավանի Կենտրոնաձույլ գործարանում աշխատող Արտուշ Բալյանը համախոհների հետ գիշերները թաքուն նռնակների, ականների, ականանետների և այլ զենքերի համար ձուլվածքներ էր պատրաստում:

Արցախի Դիզակ գավառի պատմությունն սկիզբ է առնում դեռևս վաղնջական ժամանակներից։