Պատմության էջերից
Պատմության քառուղիներում, ճակատագրի բերումով, հայ ժողովրդի զավակները սփռվել են աշխարհով մեկ եւ ամենուր աչքի ընկել իրենց աշխատասիրությամբ, խելքով, ամեն ասպարեզում, ամեն բնագավառում ջանացել են հայի անունը բարձր պահել։
Հայը հասել է նաեւ տիեզերք…
Հրադադարից մոտ 22 տարի անց՝ 2016 թ. ապրիլի 2-ից 5-ը, Ադրբեջանը ագրեսիա սանձազերծեց Արցախի դեմ: Հայկական դիրքերի վրա նետվեցին ադրբեջանական բանակի լավագույն ստորաբաժանումները ամենաժամանակակից մարտական տեխնիկայով, բայց անզոր եղան հայ զինվորների արիության դեմ:
1994 թ. հունվարյան կռիվները եւս մեկ փառապանծ ու ուսանելի էջ պարգևեցին Արցախյան ազատամարտի պատմությանը: Անվարան կարելի է պնդել, որ չնայած ադրբեջանական իշխանությունների գործադրած հսկայական ջանքերին և ի լուր աշխարհի հռչակած ամպագոռգոռ հայտարարություններին, նրանց բազմակողմանիորեն կազմակերպված և տեխնիկապես գերազանց հագեցած բանակը կրել էր իր հերթական ծանր պարտությունը՝ այս անգամ արդեն արցախյան ռազմաճակատի գրեթե բոլոր հատվածներում:
30 տարի առաջ հունվարի 26-ին Շուշիի շրջանի Քարինտակ գյուղում ռազմական առումով անհավանական գործողություն էր:
Զորակոչը մեր ընտանիքի համար այդ տարվա, թերեւս, ամենաէական, անորոշություններով ու սպասումներով լի իրադարձությունն էր: Ավագ ու միջնեկ որդիներս արդեն ծառայել էին, բայց նրանցը մի տեսակ թեթեւ էր անցել, առանձնակի անհանգստություններ չէր առաջացրել: Կրտսերի` Կարենի պարագայում տագնապ էինք ապրում բոլորս: Միգուցե այն պատճառով, որ տան փոքրին շատ էինք սիրում ու շատ բան ներում, եւ Կարենը դա հասկանում էր:
Տիգրան Արմենի Ավագյանը ծնվել է 1991 թ. փետրվարի 11-ին, Երևանում: 1997-2001 թվականներին սովորել է Երևանի թիվ 66 միջնակարգ դպրոցում, այնուհետև նրանց ընտանիքը տեղափոխվել է Արցախի Քաշաթաղի նորաստեղծ շրջանի հարավային թևի Իշխանաձոր գյուղ: Հակարի գետի ափերին է փռված Իշխանաձորը. արևելյան կողմում Թովմասարի հարթությունն է, որտեղով ճանապարհը տանում էր Ջրական ու Հադրութ:
Դժվար է Քրիստափոր Իվանյանի մասին անցյալ ժամանակով խոսելը: Նա սովորական մտածողության շրջանակների մեջ չի տեղավորվում, որովհետև նա ոչ թե սոսկ ապրել է, այլ այրվել է՝ անզուսպ ոգով բռնկված:
