Հունիսի 3-ին Սիրիայում կանցկացվեն նախագահի ընտրություններ: Երկիրը գտնվելով պատերազմի մեջ` լրջորեն պատրաստվում է ընտրական գործընթացին: Ավելին` նախագահական նոր ընտրությունները Սիրիայի իշխող վարչակարգի համար հնարավորություն են ապացուցելու աշխարհին, թե ինչ է իրականում կատարվում իրենց երկրում, մանավանդ որ թեկնածուներից մեկը գործող նախագահ Բաշար ալ-Ասադն է: Այս ընտրությունների առանձնահատկությունը նաև այն է, որ դրանք կընթանան բարեփոխված Սահմանադրության համաձայն: Սիրիական ճգնաժամի ներկա իրավիճակն է ներկայացնում արաբագետ Արմեն Պետրոսյանը:

Դատելով ադրբեջանական մամուլի և հասարակական-քաղաքական շրջանակների արձագանքներից՝ կարելի է փաստել, որ Բաքվում լրջորեն անհանգստացած են այդ ճգնաժամի համատեքստում Ռուսաստանի Դաշնության քաղաքականությամբ՝ ենթադրելով, որ ըստ իրենց իսկ եզրաբանության հաջորդ «զոհը» կարող է դառնալ Ադրբեջանը: Լրատվամիջոցների մակարդակով կատարվող վերլուծություններում երբեմն նկատելի են նույնիսկ ակնհայտ խուճապային տրամադրություններ: Ասենք, օրինակ՝ հայ-ադրբեջանական սահմանի հյուսիսարևելյան հատվածում մեր բանակի հուժկու պատասխանը հրադադարն անընդհատ խախտող հակառակորդի ուժերին, Բաքվի որոշ լրատվամիջոցներ մեկնաբանել էին, թե իբր դաշնակից Հայաստանի անմիջական օժանդակությամբ Ռուսաստանը պատրաստվում է հյուսիսից ուղղակիորեն ներխուժել Ադրբեջան:

Բոլորովին վերջերս հայ ընթերցողի դատին ներկայացվեց իսրայելցի գիտնական, պատմաբան, ցեղասպանագետ, Սորբոնի համալսարանի դոկտոր, Իսրայելի Բաց համալսարանի պրոֆեսոր Յաիր Աուրոնի՝ «Անընդունելի անտարբերություն» աշխատությունը։ Հեղինակը փորձում է պարզել, որոշակիացնել հրեաների վերաբերմունքը 20-րդ դարի սկզբին Օսմանյան կայսրությունում հայերի զանգվածային բնաջնջման հանդեպ։

ՄԱԿ-ի Գերագույն ասամբլեայում Ղրիմի ինքնորոշման օգտին Հայաստանի քվեարկությունից հետո Ուկրաինայի ներկայիս իշխանությունների և նրանց սատարողների պահվածքը լուրջ մտահոգությունների տեղիք է տալիս: Այնինչ ուկրաինացի ազգայնականների հակահայկական տրամադրությունները նոր չեն և ունեն պատմական արմատներ:

Հյուսիսատլանտյան դաշինքը պատրաստվում է Արևելյան Եվրոպայում հավելյալ ուժեր կենտրոնացնել, իսկ մինչև տարեվերջ Ուկրաինայում նախատեսում է ութ համատեղ զորավարժություն անցկացնել: Բրյուսելում կայացած ՆԱՏՕ-ի անդամ երկրների ԱԳ նախարարների խորհրդի նիստում որոշում է կայացվել նաև սառեցնել Մոսկվայի հետ բոլոր հարաբերությունները:
Այս քայլը անսպասելի չէր Մոսկվայի համար: Նմանատիպ իրավիճակ էր ստեղծվել 2008 թվականին, երբ ՆԱՏՕ-ն սառեցրել էր համագործակցությունը ռուս-վրացական կոնֆլիկտի պատճառով: Բացի այդ` ռուսական կողմի համար Հյուսիսատլանտյան դաշինքի հետ համագործակցությունն ավելի շատ անվանական բնույթ է կրում, քան իրական, և նախորդ պատժամիջոցները որևէ վնաս Մոսկվային չբերեցին:

Հայոց ցեղասպանության 100-ամյա տարելիցին ընդառաջ Թուրքիան կրկին ցուցադրեց իր իրական` հայատյաց դեմքը, այս անգամ` Սիրիայում: Օգտվելով Ուկրաինայի շուրջ ստեղծված ծայրահեղ լարված իրավիճակից՝ Անկարան փորձեց պարտադրել սիրիական ճգնաժամի իր սեփական լուծումը, ինչպես նաև լրջագույն հարված հասցնել սիրիահայությանը:

«Հայկական սփյուռքի մեջ Քեսապն ունի իր յուրահատուկ տեղը։ Գաղութ չէ, այդ բառին նեղ իմաստովը։ 19-րդ կամ 20-րդ դարուն, բռնությամբ կամ կամավոր մեկնումներով կազմված հայկական հավաքականություն չէ Քեսապի հայությունը, այդ իմաստով հար եւ նման ըլլալով այն մյուս նույնաբարբառ և նույնավանդ ու դարերու դրացնության մեջ ապրած ժողովուրդին, որ Մուսա Լեռան մեջ դարերով իրագործեց իր կյանքը և սակայն արտասահմանվեցավ Մեծ Եղեռնեն, բայց մանավանդ 1939 թվին, ֆրանսական հոգատար իշխանության կողմե Սանճագի հարկադրյալ և անարդար պարպումովը և Թուրքիո պետության հանձնումովը։