Քաղաքացուհի Ս. Փիլոյանը խնդրել է հասարակական խորհրդին միջնորդել, որ N զորամասում ծառայող իր որդուն` Մ. Մելոյանին հնարավորություն տրվի ուսումը շարունակելու Երեւանի Մխիթար Հերացու անվան պետական բժշկական համալսարանի ռազմաբժշկական ֆակուլտետում։ Զինծառայողը 2010թ. հունիս ամսին 5-րդ կուրսի 2-րդ կիսամյակի քննական երեք առարկաներից անբավարար ստանալու պատճառով դուրս էր մնացել համալսարանից եւ օգոստոսի 24-ին զորակոչվել պարտադիր ժամկետային ծառայության։

Երեւանից Կ. Դարբինյանը դիմել է հասարակական խորհուրդ՝ հետեւյալ խնդրով. նրա որդին՝ Հ. Դարբինյանը, 04.12.2009թ. զորակոչվել է զինծառայության N զորամաս։ Ծառայության ընթացքում կինն ունեցել է երեխա, որի կապակցությամբ նրան 17.07.2010թ. տրվել է կարճատեւ արձակուրդ 5 օրով։ Դրանից հետո Հ. Դարբինյանին այլեւս արձակուրդ չի տրվել՝ երեխային տեսնելու համար, այսինքն՝ խախտվել է «Զինվորական ծառայության անցնելու մասին» ՀՀ օրենքի 45-րդ հոդվածի պահանջը, ըստ որի՝ վեց ամիսը մեկ անգամ մինչեւ 5 օր տեւողությամբ արձակուրդ է տրվում ամուսնացած պարտադիր ժամկետային զինծառայողներին։

Երևանից Մ. Մելքոնյանը մայիսի 11-ին ՀՀ պաշտպանության նախարարին առընթեր Հասարակական խորհրդին ներկայացրած իր դիմումում գրում է.
«Թոռս՝ զորակոչիկ Ա. Դավթյանը, 2010թ. աշնանային զորակոչին հավաքակայանից հետ է վերադարձվել եւ ԿՌԲՀ-ի 2010թ. դեկտեմբերի 24-ի որոշմամբ, տեսողության հետ կապված խնդիրների պատճառով (կեռատակոնուս), տարկետում ստացել՝ բուժման նպատակով։

ՀՀ Ազգային ժողով ներկայացված «Հայաստանի Հանրապետության զինված ուժերի կարգապահական կանոնագիրք» ՀՀ օրենքի նախագծում առաջին անգամ փորձ է արվում զինված ուժերում և այլ զորքերում զինվորական կարգապահական հարաբերությունները կանոնակարգել օրենքի տեսքով: Մինչ այժմ նշված հարաբերությունները կարգավորվում են դեռևս 1996 թվականին ընդունված ՀՀ կառավարության որոշմամբ, որում առ այսօր փոփոխություններ չեն կատարվել: Արդյունքում` զինվորական կարգապահական հարաբերություններն արդեն իսկ որոշակի չափով չեն համապատասխանում զինված ուժերի արդի զարգացման պահանջներին, և օրենքի նախագծի ընդունումը նպատակ ունի բավարարելու Հայաստանի Հանրապետության զինված ուժերի, ինչպես նաև այլ զորքերի արդի զարգացման ու իրականացվող պաշտպանական բարեփոխումների պահանջները:

Գյումրիից Ջ.Մարտիրոսյանն այս տարվա փետրվարի 14-ին դիմել է Հասարակական խորհուրդ` հետևյալ խնդրով: Նրա որդին՝ Գ. Մարտիրոսյանը, նոյեմբերի 22-ին զորակոչվել է զինծառայության N զորամաս։ Ունեցել է հոգեբանական խնդիրներ` գիշերամիզություն, գլխացավ, ջղակծկումներ, մանկուց ինքնամփոփ է, բնավորությունը` լարված, չի սիրում շփվել։ Մայրը մտավախություն ուներ, որ որդին կարող է խնդիրներ ունենալ սպաների ու զինվորների հետ և չնչին առիթներով վնասել իր ծառայակիցներին։ Ջ.Մարտիրոսյանի խոսքով, նշված խնդիրները որդին ժառանգել է հորից, որը հաշվառված է Գյումրիի հոգեկան առողջության կենտրոնում, երկրորդ խմբի հաշմանդամ է, անկողնային վիճակում է։ Դիմումը տալու պահին Գ.Մարտիրոսյանը Երևանի կայազորային հոսպիտալում էր։

Սկիզբը՝ նախորդ համարում Ինքնավնասման դիմում են թույլ մարդիկ Հոգեբույժ մայոր Տիգրան Թունյանը, ով շուրջ տասնհինգ զորակոչերի ընթացքում կենտրոնական հավաքակայանում փորձագետ է եղել, ասում է, որ ինքնավնասման յուրաքանչյուր դեպք, անկախ իր նախապատմության եւ իրավական գնահատականով ուրիշ դեպքերի հետ ունեցած ընդհանրությունից, հոգեբուժական տեսանկյունից ինքնատիպ է, եւ չի կարելի միատեսակ գնահատական տալ բոլոր նման դեպքերին: Այս դեպքերի մեջ […]

Ինքնախեղումների ու ինքնավնասումների դեպքեր լինում են բոլոր երկրների բանակներում, քանի որ միշտ էլ գտնվում են թուլակամ ու տկարամիտ պատանիներ, որոնք ծառայության դժվարություններից առժամանակ խուսափելու համար ձեռք են բարձրացնում իրենք իրենց վրա՝ անջնջելի խարան թողնելով սեփական կենսագրության սին էջերում:
Ինքնախեղում նշանակում է ինքն իրեն հասցնել աշխատունակությունն էապես սահմանափակող ու զինվորական ծառայության հետ անհամատեղելի վնասվածքներ՝ հաճախ նաեւ հաշմանդամ դառնալու ծանր գնով վաղաժամկետ զորացրման հասնելու համար: