Հոգևոր-մշակութային
Երբեք չեմ մոռանա 199… թվականի տոթ, տագնապալի ամառը՝ այն չարագույժ, հեղձուկ երեկոն, երբ կայազորային հոսպիտալներից մեկում, դեպի ուր վաղ առավոտից չէր դադարում խեղված եւ խաթարված ճակատագրերի հոսքը, արնոտ վիրակապերով, ֆորմալինի ու էլի ինչ-որ մահաշունչ գարշահոտությամբ պարուրված մարդկային մարմինների քաոսում տեսա նրան՝ վիրահատական սեղանին պառկած այն տարեց զինվորին, ով ծնկից վերեւ զուրկ էր երկու ոտքից, եւ ում չեչաքարի պես ծակոտկեն կերպարանքը, որի վրա ասես հենց նոր կոտորակ էին պարպել, հիմա էլ աչքիս է՝ մահառաջի երանության մեջ հավերժ խաղաղված…
Երբ ծնվեց թոռնիկս՝ Վահեն, աշխարհն ասես ինձ տվեցին: Ուրախությունից տեղս չէի գտնում: Շտապեցի աղջկաս մոտ՝ աչքալուսանքի: Տխուր էր աղջիկս, արցունքները հազիվ էր զսպում. ամուսինն այդ ժամանակ ծառայում էր բանակում. Արցախյան պատերազմի տարիներն էին…
Հնուց հայտնի է մի ավանդապատում՝ թափառիկ մի հուշ, որ, երկրեերկիր թեւածելով, պատմում է հայրական վսեմ վշտի եւ որդիական անբիծ սիրո մասին՝ որպես հավերժող մի էություն, որպես պատգամ սերունդներին, որը նույնքան նոր է, որքան հացն ու գինին։
Անկախ Հայաստանի պատմության առաջին օլիմպիական ոսկե մեդալից, որ Ատլանտայում նվաճեց հայազգի անվանի ըմբիշ, օլիմպիական խաղերի կրկնակի չեմպիոն Արմեն Նազարյանը, 20 տարի անց օլիմպիական չեմպիոն հռչակվեց Արթուր Ալեքսանյանը՝ դարձյալ հունա-հռոմեական ոճի ըմբշամարտում:
Չնայած ծիծաղելի տեսքին՝ սրանք իրոք մեծ ականջներ են: Այս երիտասարդը չի հանգստանում, այլ «լսում է»: Ըստ էության, սա «ականջ դնելու» մեծ սարք է: Իսկ ամենահետաքրքիրը, որ այն իսկապես աշխատում է: Ռմբակոծիչների շարժիչների ձայնը լսելու ավելի լավ միջոց այն ժամանակ չի եղել: Հսկայական սարքը երկու կողմից մոտեցնում էին ականջներին և լսում գերմանական ինքնաթիռների մոտեցող ձայնը: Արդյունավետ և պարզ:
Դրսում վաղուց արդեն մութ էր՝ ձմռան ցուրտ գիշեր։ Քնած էր քաղաքը, քուն էին մտել աշխարհի բոլոր մանուկները, իսկ Լևոնիկի քունը, չգիտես ինչու, չէր տանում։ Դեռ երեկոյան մայրը նրան անկողին դրեց, միասին երախտապարտ աղոթեցին Հայր Աստծուն հաջողակ գործերի համար, բարի գիշեր մաղթեցին մեկմեկու, բայց մեկ է՝ քունը թռել էր աչքերից։ Ու հիմա փոքրիկի ուշքն ու միտքը ահեղ Բորեասի շնչից հալածված ձյան ճերմակ փաթիլներն էին, որոնք տարաշխարհիկ թիթեռնիկների պես խուճապահար մղվում էին դեպի մարմրուն լույսը, որ արձակում էր պահարանիկին դրված կերոսինե լամպը, և բախվելով եղյամազարդ ապակուն՝ ցրիվ էին գալիս՝ դարձյալ քամու բերանն ընկած։
Մանկության ռումբերը իրենց մասին Նարինեին հիշեցնել տվեցին Քառօրյա պատերազմի ժամանակ: 1993թ.-ից Մոսկվայում բնակվող Նարինե Աբգարյանը մշտապես հետեւում է հայրենիքում տեղի ունեցող իրադարձություններին, հատկապես՝ ծննդավայր Բերդի առօրյային: Ապրիլյան պատերազմի ամեն դրվագին ճանաչված հեղինակն արձագանքում էր ու իր ընթերցողին ներկայացնում իրավիճակը. «Ադրբեջանը հայտարարել է կրակի դադարեցման մասին, բայց մարտերը շարունակվում են: Բերդի մասին. մայրիկը պիոններն է ջրում, կարկանդակ է թխում սահմանից 4 կիլոմետր այս կողմ:
