Դեռեւս անցած դարի 90-ական թվականներին, ծանոթանալով Թաթուլ Կրպեյանի կարճատեւ, բայց հերոսական կյանքի ուղուն, իմացա նաեւ, որ նա իր դստեր` Ասպրամի հետ լուսանկարվել է ընդամենը մեկ անգամ:
Տեսա այդ լուսանկարը եւ դրան նախորդած մեկ ուրիշն էլ, որում պատկերված են Թաթուլն ու իր կինը` հղի վիճակում:
Ուրեմն, ասացի ինքս ինձ, Ասպրամը ծնողների հետ լուսանկարվել է նաեւ դեռ իր ծնվելուց էլ առաջ: Եվ դա ինձ շատ հուզեց:

Հանդարտվեց, թե չէ, նույնպիսի ժրաջանությամբ շարունակեց լեզվին տալ ու իր միալար երգը կրկնել, սակայն ոչ մի դեպքում չթուլացնելով պաթոսը, որով համառորեն փորձում էր դուրս բերել ինձ զարտուղի ճանապարհից և կանխել անցանկալի դեպքերի ընթացքը:
-Հավատա ինձ, ճշմարիտ եմ ասում, Սողոմո՛ն, Աստված է վկա, որ չեմ զազրախոսում. ես Մարիայի թևի տակ մտա, շահեցի նրա վստահությունը (ահա և Հիդրան ցույց տվեց անճոռնի գլուխը, մտածեցի), որ մոտիկից ճանաչեմ նրան, հասկանամ նրա հոգու գաղտնիքը, ինչքան հնարավոր է, ինչքան տրված է ինձ…Եվ օգնեմ քեզ:

Բանակը ֆիզիկական ուժի հետ կապված գրեթե բոլոր ռեկորդները իրենով է արել: Խնդրեմ: Ալեքսանդր Բայանդուրյան` սպա, պատերազմի մասնակից: Մեկ ոտքով Արարատ սարն է բարձրացել: Շուտով մենք կանդրադառնանք նաեւ սպա Սարգիս Ստեփանյանի սխրանքներին` նա մեկ վերջույթ ունի միայն, մարտական առաջադրանքը կատարելիս վնասվել է ականի պայթյունից, բայց չի հանձնվել, այսօր մարզվում է եւ մեկ ձեռքով ահռելի ծանրություն է բարձրացնում: Ռուբեն Միքայելյան: Զինվոր է: 7 հազար 707 «պրես» վարժություն է անում:

Լայն ու հանգստավետ չուստի փոխարեն հագնում էին լաքած կաշվե կոշիկներ: Գործածական էր Եվրոպայի մայրաքաղաքներից երկիր ներկրված շքեղ կահույք, որի վրա դրվում էին արհեստական ծաղիկներ, ինչը շատ մոդայիկ էր:
Կ. Պոլսի տեսքը օրըստօրե փոխվում էր եւ գնալով նմանվում էր 20-րդ դարի քաղաքի, փողոցներում առանց պահակի հսկողության անց ու դարձ չէր լինում, բայց և այնպես, որոշ փողոցներում ձիակառքերի չխկչխկոց էր լսվում: Նորակառույց հյուրանոցները փայլում էին շողշողացող լույսերի մեջ, քանզի սուլթանը զբոսաշրջիկների ծախսած դրամների կարիքն ուներ: Նա վճռականորեն արգելեց հեռախոսային ցանցի օգտագործումը, քանի որ նախարարները նրան համոզել էին, թե այդ ցանցի միջոցով թշնամիները կունկնդրեն իր կարևոր ու երկարատև խոսքերն ու բանակցությունները:

Այդ օրը` բախտորոշ այդ ժամին, ես ինքս ինձ համար անսպասելի-արտասովոր (առաջին հայացքից միայն աննշան թվացող) բացահայտում արեցի, որի նախադրյալները վաղուց աչքիս առաջ էին, սակայն մի կողմ ընկած` անջատ-անջատ: Եվ երբևէ չէի մտածել դրանք իրար կապակցելու կամ համադրելու մասին, որպեսզի կարելի լիներ թերևս խելքին մոտ հետևություն անել: Երբ հոգեկան ու հոգեբանական դժվարին անդրադարձի շնորհիվ մեկ առ մեկ վերհիշում էի իմ կյանքում՝ ինձ հետ կատարված իրադարձությունների տխուր վիճակագրությունը, մտաբերում էի զանազան «ավելորդություններ», զարմանալի մի զուգադիպությամբ տեսնում էի, որ շարունակ դեմ եմ առնում անժխտելի մի իրողության, անհերքելի փաստի, որի գոյությունն այլևս անհնար էր ուշադրության չառնել…

Բելառուս գրողը շվեդական ակադեմիայի մրցանակին է արժանացել հետևյալ հիմնավորմամբ՝ «Դարաշրջանի ցավին նվիրված» ստեղծագործությունների համար:

…Կուզեի աշխարհիս երեսին տեսնել այն ուժը, որ խաթարել կարենար այս ցեղը, այս անզոր ժողովրդին, որի պատմությունը պատմված, բոլոր կռիվները մղված ու տանուլ են տրված, որի շենքերը խորտակված, գրքերը չընթերցված, և որի աղոթքները անպատասխան են մնացած: