Աղջիկը՝ որպես վաղորդյան շաղից հասակ առած հասմիկ, սև գոգնոցով մետաքսե աշակերտական կիսաշրջազգեստի մեջ շորորալով, արագ վազում-անցնում էր գազոնի վրայով, ապա դառնալով խստաբարո ծնողին, որ մեքենայի առջևի նստատեղին բազմած՝ հայրաբար հորդորում էր դստերը դասերին չծուլանալ, չարաճճիություն քիչ անել, մանրիկ քրքջալով՝ տնազում էր հորը. «Հավսա՜ր, զգա՛ստ, թողնե՜լ, պատիվ ունեմ, ընկե՛ր գեներալ»,– պատվի էր առնում գեներալին։ Լինելով ստվերում՝ քիչ էր մնում հեկեկայի, ամաչելով ու սարսափելով նույնիսկ իմ առաջին սեռային դրսևորումից, նորահաս զգացմունքներիս բուռն զարթոնքից, որոնք արգասիքն էին հասունացման վաղ շրջանի։

Սարգիս Միքայելյանին ծանոթացա, երբ դեռեւս նոր էի նշանակվել «Գարուն» ամսագրի գլխավոր խմբագիր:
Աշխատասենյակ մտավ զվարթ դեմքով տարաշխարհիկ մի տղա եւ ասաց, որ բանաստեղծություններ է բերել: Ասացի` դիմեք պոեզիայի բաժնի վարիչին, ասաց` չէ, շե՛ֆ ջան, ուզում եմ, որ Դուք կարդաք:
Խոսքն ու վարմունքն այնքան անբռնազբոսիկ էին ու անկեղծ, որ ծիծաղելով ասացի` տուր, տեսնեմ: Բանաստեղծությունները ձեռագիր էին: Մասնագիտությանս բերումով բազմաթիվ ձեռագրեր էի կարդացել եւ հեշտությամբ իր գիրն էլ կարդացի:
Հիմա լավ չեմ հիշում երկու, թե երեք բանաստեղծություն ընտրեցի: Այնուհետեւ դրանք տպվեցին «Գարուն»-ում:

Վահե Շահմուրադյանն ապրեց փոթորկահույզ մի կյանք:
Նա ապրեց հայրենիքին անմնացորդ ծառայելու, բարությամբ, սիրով, մերձավորի հանդեպ կարեկցանքով և հոգատարությամբ լի տարիներ: Ապրեց` երբեք ի ցույց չդնելով իր արժեքը, ապրեց` երազելով մի ափ բարություն, ցաված սիրտը շոյող մի ջերմ խոսք, ինչն ինքը շռայլորեն բաժանեց ծանոթ ու անծանոթ մարդկանց:

Այս մեդալի համար երկար ու դժվարին ճանապարհ եմ անցել: Ինձ համար այնքան ուրախ չեմ, որքան իմ երկրի` Հայաստանի համար: Մենք Բաքվում ենք, այս հողում, կռվի ենք դուրս եկել, հաղթանակ գրանցել, կա այդ կռվի արդյունքը, կա մեդալ, քայլ է արվել, ապացուցվել է բոլորիս կողմից, որ մենք՝ հայերս, ուժեղ ենք, մենք կռվող ենք, մենք անվախ ենք:

Անկեղծ ասած՝ կարդալով Լյուդվիգ Կարապետյանի «Դասեր ողջ կյանքի համար» գիրքը` ես ցանկացա իմ մտքերն ու խոհերը կիսել հայոց բանակ զորակոչված մեր բոլոր զինվորների հետ, որոնց կրթության, ինքնահաստատման ճանապարհին, հավատացած եմ, նաև ուղեցույց են հանդիսանում այսպիսի գրքերը, և նաև հենց այսպիսի գրքերի «դասերն» են, որ կրթում, դաստիարակում են` Զինվորներ ամբողջ կյանքի համար:

– Իսկ ես քեզ… խնայեցի՜,– անորոշ զղջացել էր վարձկանուհին։
– Դեռ պարզվում է՝ իմ բարերա՞րն ես, պահապան հրեշտա՞կը,– ծաղրել էր Գեներալը։
– Ինչպես կուզես, միայն թե ինքս էլ չգիտեմ՝ ով եմ ես. գուցե իսկապես էլ՝ թշնամի՞, և պետք էր «սպանել քեզ ու գլխագի՞ն պահանջել». հը՛, ի՞նչ կասես, Սո՛-լո՛-մո՛ն,– վանկարկել էր այլալեզու առոգանությամբ՝ է՛լ ավելի խռովելով նրա հոգին։– Տեսնո՞ւմ ես, նույնիսկ անունդ գիտեմ, ուրեմն ինչ-որ բան արժես,– խորիմաստ մի ժպիտ էր խաղացրել շուրթերին։
– Ձա՛յնդ՝ ասացի…
– Խնդրում եմ, ասա՛, հիշո՞ւմ ես…

Օրերս Երեւանի Շախմատի տանը տեղի ունեցավ «Այսպես դարձանք գերտերություն. Հայկական շախմատի համառոտ պատմություն» գրքի շնորհանդեսը: