Ես տեսել եմ ծառեր, որոնք կանգնել են լուռ, կռացած բեռնավորված ճյուղերով և…տխուր են: Առաջին անգամ դա զգացի պատերազմի օրերին, երբ որևէ գյուղ, բնակավայր էինք ազատագրում կամ էլ գրավում: Երկու դեպքում էլ այգիներում քարացած լռություն էր տիրում: Վիրավոր, կեղևները պլոկված, ճյուղերից, բներից արցունքի կաթիլներ էին ցած գլորվում: Իսկ երբ քամի էր լինում, այնպես հուժկու ու անկանոն էին շարժվում նրանց ճյուղերը, որ թվում էր՝ ուզում են ազատվել իրենց պտուղներից: Երբ մտորումներիս մասին փորձում էի խոսել, կիսվել ընկերներիս հետ, նրանք ծիծաղում էին… Հաճախ էր պատահում, որ այգիներից հունը փոխած, իզուր հոսող ջրերը կապում էի ծառերին ու նորից միանում ջոկատի տղաներին: Եվ այդպես անցնում էին օրերը…. Պատերազմ էր… Ու այդ ամբողջ ընթացքում ես զգում, տեսնում, ծառերի հետ ապրում էի նրանց տխրությունը…

Մարտի 12-ին Գաֆէսճյան արվեստի կենտրոնում բացվեց հայ ժամանակակից արվեստագետ Սահակ Պողոսյանի «Մեծ մորս աչքերի լռությունը» խորագիրը կրող ցուցադրությունը` նվիրված Հայոց ցեղասպանության 100-րդ տարելիցին:
Մեծ եղեռնի թեման իր լայն արձագանքն է գտել արվեստի տարբեր ճյուղերում: Կերպարվեստում այն եւս արտացոլվել է պատկերային եւ պատկերավոր տարբեր լուծումներով՝ ոմանք հայելանման, լուսանկարչական ճշգրտությամբ պատկերել են դաժան ոճիրից դրվագներ, ոմանք էլ այլաբանական կերպարներն ու իրականությունն են միահյուսել` ջանալով հնարավորինս բացել այդ մղձավանջի դաժան ծալքերը:

Տատս չէր տեսել Կարնո աշխարհը,
Ու սարերն իրենց չէր տեսել նա պերճ,
Բայց հոգու խորքում ինչպես նշխարը
Նրանց պատկերն էր փայփայում անվերջ։

Մեկ անգամ մեկ` մեկ:
Մեկ անգամ Կիկո` զերո:
Երկու անգամ մեկ` երկու:
Երկու անգամ Կիկո` զերո:
Տասն անգամ մեկ` տասը:
Տասն անգամ Կիկո` զերո:
Հարյուր անգամ մեկ` հարյուր:
Հարյուր անգամ Կիկո` ՄԵՆՔ:

Ես մտնում եմ վաստակավոր նկարիչ Լեւոն Մանասերյանի աշխատասենյակը եւ մոռանում եմ` ինչի համար եմ եկել. ամենուր գույներ են, գույներ, գույներ… դեմ դիմաց` պատին, մեր գյուղի լերկ բլուրներն են` խանձված, արեւագույն: Ես հոտոտում եմ օդը, ու այրվող խաշամի բույրը դիպչում է ռունգերիս: 90-ամյա նկարիչը ժպտում է: Հանկարծ արթնանում է մի պատկեր (պատին, թե գլխիս մեջ է նկարվում)` մայրս փոցխով հավաքում է դարչնագույն խաշամն ու այրում: Ծուխը… արեւը` այգու վրա… մորս ծաղկավոր զգեստը… ծիրանենուց կախված ճոճս… այրվող խաշամի ճրթճրթոցը… Նկարչի դիմաց կիսավարտ նկար կա: Կին: Ես ծանոթ եմ Լեւոն Մանասերյանի «կանանց»` նուրբ, անիրական, թափանցիկ, սիրո պես անմարմին, անբռնելի: Այս մեկն ուրիշ է:…

Ենգիբարյանների ընտանիքը ապրում էր Մոսկվայի Մարյինա Ռոշչայում, մեկ հարկանի փայտե տանը։ Հայրը «Մետրոպոլ» ռեստորանի շեֆ-խոհարարն էր։
Մինչև իր կյանքը կրկեսին նվիրելը Ենգիբարյանը փորձել է մի քանի այլ մասնագիտություններ։

«Եվրատեսիլ-2015» միջազգային փառատոնին Հայաստանը կներկայանա «Don’t deny»՝ «Մի՛ ժխտիր» երգով, որը կկատարի «Genealogy» խումբը: Երաժշտության հեղինակը կոմպոզիտոր Արմեն Մարտիրոսյանն է, իսկ խոսքերի հեղինակը՝ Իննա Մկրտչյանը: Խումբը խորհրդանշում է անմոռուկը, եւ ներկայացված են բոլոր 5 աշխարհամասերը: