-Շատ խիտ մառախուղ է, ես արդեն ոտքիս առաջը չեմ տեսնում: Ի՞նչ ես մտածում, նրանք մեզ տեսնո՞ւմ են:
-Էս բարձրության վրա հազիվ թե:
-Իսկ դու նրանց մոտիկից տեսե՞լ ես:
-Հա՛, մի քանի անգամ, մոտ հիսուն մետրից` երբ իջնում էին ներքև` լճից ջուր բերելու:
-Ու… չե՞ս կրակել:
-Չէ՛, չեմ կրակել:

Իրանահայ համայնքը ավելի քան 400 տարվա պատմություն ունի, հայրս ծնվել-մեծացել է Արաքի հայաշատ շրջանի Սուլթանաբադ գյուղում, ես թեհրանցի եմ։ Իրանահայ համայնքը շատ հզոր ու կազմակերպված էր իմ մանկության ու պատանեկության տարիներին՝ եկեղեցիներ, դպրոցներ, ակումբներ, մշակութային օջախներ… Հայերը Իրանում ապրել ու ապրում են լիարյուն, աշխույժ կյանքով, պատահական չէ, որ իրանական կինոյի հիմնադիրը հայազգի Ավանես Ուգանյանն է, իրանական մոդեռն թատրոնի անունը անքակտելիորեն կապված է Շահեն Սարգսյանի անվան հետ՝ որպես սկզբնավորող…

Ազգային ճաշակն օտարացած և խորթացած, ավելին կասենք, ծաղրի առարկա դարձած է՝ հանձին տգետ և անձնապաստան դպրապետերի, որոնք չգիտեն իրենցը, չեն էլ ուզում որոնել, սովորել և արհամարհելով ամեն ինչ՝ բերում են իբր գեղեցիկ, ընտիր, բայց իրոք կործանարար երաժշտություն…

Շուտով լույս կտեսնի տեխնիկական գիտությունների դոկտոր, ՌԴ ռազմական գիտությունների ակադեմիայի իսկական անդամ Արկադի Երեմի Սարգսյանի կոթողային աշխատության եզրափակիչ հատորը: Հեղինակի մտավոր կարողությունների եւ բարձր արհեստավարժության մասին են վկայում հրատարակված ավելի քան 240 գիտական աշխատությունները եւ 10 մենագրությունները:

«Հայաստան» որմնանկարն ստեղծվել է 1989 թվականին՝ ազգային մեծ զարթոնքի տարիներին: Այն հայոց մշակույթի և պատմության ակնթարթի մեջ վերարտադրված մի ընդհանրացում է, որը, ըստ հեղինակ Է.Արծրունյանի, պետք է ներկայացներ հայկական ազատատենչ ոգին, ջիղն ու եռանդը: Այս որմնանկարի հիմքը ազգային թեման է՝ հայ մշակույթի, պատմության հայկական բնօրրանի վերարտադրությունը՝ խորհրդանշական պատկերներով: Հեղինակը հասավ իր նպատակին` Իջևանի մշակույթի տանն ստեղծելով այդ հզոր որմնանկարը: Այն ստեղծվեց որպես սոցռեալիզմի ազգային արտահայտություն: Այստեղ հեղինակը պահպանեց թեմատիկ կոմպոզիցիայի ժանրը` հավատարիմ մնալով հայ դասականների ոճին: Այստեղ պատկերված են Աղբյուր Սերոբը, հայկական ընտանիքը, Մաշտոցը` գրերի հետ, մշակութային գործիչներ, խաչքարը` որպես հավատքի, բայց միաժամանակ` ստեղծարար ուժի ընդհանուր մարմնացում: Իր հնչեղությամբ և կատարողականով այն չի զիջում համաշխարհային արժեք ունեցող ոչ մի այլ ստեղծագործության, և ես դա ասում եմ ոչ թե որպես համահեղինակ:

Իմ մանկության տունը եկեղեցուն ու դպրոցին պատկից էր:
Մեր բակում, ինչպես ծովափնյա բոլոր փոքրիկ քաղաքների բակերում, լիքը նարնջենիներ կային։ Ներքևի հարկի նախասրահի առջև մի քառանկյուն պարտեզ ունեինք, որն աշնանն ու ձմռանը անձրևաջրերով էր լցվում, իսկ գարնանն ու ամռանը հայրս ծաղիկներ էր այնտեղ ցանում։ Առաջին հարկի բարձր առաստաղներով ու գերանե սյուներով մեծ սենյակները, որ լուսավորվում էին միայն բակի կողմից, երեկոյան ընկղմվում էին խավարի մեջ։ Այնտեղ մարդ չէր ապրում։

Կռիվ թեժացավ Կարախանբեյլում
Չաուշ Պողոսը իր խումբն էր տանում,
Ա՜խ, պայթեց մի արկ տղոց ոտի տակ
Մերուժն ու Մակարն եղան նահատակ։