Հունիսի 20-ին Հակոբ Պարոնյանի անվան երաժշտական կոմեդիայի թատրոնը իր հարկի տակ էր հավաքել արձակագիր, դրամատուրգ Վրեժ Իսրայելյանի գրականությունը սիրողներին, նրա ընկերներին, բարեկամներին, մտավորականների ու քաղաքական այրերի, արվեստագետների ու զինվորականների, լրագրողների ու գրողների… Հանդիսությանը ներկա էին Հայաստանի Հանրապետության նախագահ Սերժ Սարգսյանը եւ Երեւանի քաղաքապետ Տարոն Մարգարյանը: Թատրոնի ճեմասրահում մարդիկ տոնում էին Վրեժ Իսրայելյանի վերջին՝ «Վաղ, թե ուշ» գրքի լույսընծայումը:

Քաշաթաղի Աղավնո գյուղը շրջանի առաջին վերաբնակեցված բնակավայրն է: Այն տարածվում է համանուն գետի երկու ափերին: 1992 թվականի մայիսի 18-ին թշնամու վերջին կրակակետը, որն ազատագրեցինք, և կայացավ Միացումը, Աղավնո-Զաբուղն էր:
Գյուղի դպրոցը շրջանի առաջին կրթօջախներից է և կոչվում է Գարեգին Նժդեհի անունով: 2013-14 ուստարում դպրոցում սովորել է 28 աշակերտ, աշխատել՝ 15 ուսուցիչ: 12-րդ դասարանն ավարտել է երկու աշակերտ՝ Մերի Կարապետյանն ու Դավիթ Առաքելյանը: Նրանք վերջին քննություններն են հանձնում՝ հասունության ատեստատ ստանալու և բուհ ընդունվելու համար: Մերին արդեն միասնական քննություն է հանձնել հայոց լեզու և գրականություն առարկայից, ինչպես նաև անգլերենից, ստացել է 15 և 14 միավոր և հույս ունի՝ կընդունվի ԱրՊՀ օտար լեզվի բաժին: Մեր այցի օրը Դավիթը դպրոցում ավարտական քննություն էր հանձնում անգլերենից: Նա ցանկանում է ընդունվել Երևանի ագրարային համալսարանի Ստեփանակերտի մասնաճյուղը:

Հովհաննես Խան-Մասեհյանը ծնվել է Թեհրանում՝ 1864թ. փետրվարի 23-ին, արքունի ոսկերչապետի ընտանիքում։ Միջնակարգ կրթությունն Իրանում ստանալուց հետո՝ 1881թ. ընդունվում է Փարիզի «Քոլեջ դե Ֆրանսը», որը գերազանցությամբ ավարտելուց հետո վերադառնում է Թեհրան` նշանակվելով շահի պալատական թարգմանիչ: Միաժամանակ ուսուցչությամբ է զբաղվել տեղի Հայկազյան դպրոցում, ապա վեց տարի եղել նույն կրթօջախի տնօրենը: Հիմնել և խմբագրել է պարսկահայ առաջին տպագիր օրգանը` «Շավիղ» շաբաթաթերթը: Նշանակվել է պարսից Նասեր էդ Դին շահի արքունիքի գլխավոր թարգմանիչ: Մասեհյանը 1895-1901թթ. եղել է Պարսկաստանի արտաքին գործերի նախարարության գրասենյակի պետ, մամուլի բաժնի վարիչ: 1899թ. նրա նախաձեռնությամբ Թեհրանում բացվել է քաղաքական գիտությունների դպրոցը, որտեղ Մասեհյանը եղել է միջազգային իրավունքի և ընդհանուր պատմության ամբիոնի վարիչ և դասախոս:

Իրոք, մի շաբաթ հետո եղբորս թուրք գերիների հետ բերեցին Էրզրում… Հարություն եղբայրս դիմեց Ազգային խորհրդին, նրանց միջնորդությամբ մի կերպ ազատեցին: Մի երեկո տեսանք՝ երկու եղբայրս միասին կառքով դռանը կանգնեցին… Ինչ երջանիկ օր էր, չեմ կարող նկարագրել… Բոլորս միանգամից վրա թափվեցինք, գրկեցինք եղբորս, միայն Արմենն էր, որ իրեն զսպված էր պահում: Սակայն տեսա՝ զույգ աչքերից արտասուք է թափում՝ առանց ձայն հանելու: Նա այնքան համեստ էր ու ամաչկոտ, որ չէր համարձակվում մոտենալ հորը: Ապա հայրը որքան համեստ էր… Բոլորիս փաթաթվեց, համբուրեց, դրանից հետո տեսանք, որ հայացքով որոնում է մեկին… Մայրս անմիջապես զգաց, գնաց, Արմենի ձեռքից բռնելով՝ առաջ բերեց, ասաց.

Մկրտիչ Տոնոյան: Կամավորական: Նկարիչ: 16 տարեկանից կռվել է Արցախի ազատագրության համար, մինչեւ պատերազմի հաղթական ավարտը: Մասնակցել է Խոջալուի ազատագրմանը, Ստեփանակերտի պաշտպանական մարտերին, Բերձորի, Մարտակերտի շրջանի մի շարք գյուղերի ազատագրմանը, Գորիսի ու Կապանի պաշտպանական մարտերին:

Արծիվ Վարդան, Դուշման Վարդան, քաջ Վարդան,
Ազգի զինվոր, բազկի զինվոր, ջա՜ն Վարդան,
Սասնա ծուռ ես` Թուր Կեծակին քո ձեռքին,
Դու բալասան եղար հայոց խոր վերքին:

Անշուշտ, մարդիկ տարբեր են լինում` տարբեր համոզմունքներ են ունենում և տարբեր բաների են հավատում։ Սակայն ի՞նչ կարող ես անել։ Օրինակ՝ պարզ ու շիտակ գյուղացիների դատողություններն այնքա՜ն միամիտ, այնքա՜ն հին և այնքա՜ն ծիծաղելի են, որ դրանց արմատները՝ աշխարհի ամենածեր կաղնու արմատների պես, ձգվում են դարերի ու ժամանակների խորքը, գուցե նույնիսկ, ի՞նչ իմանաս, հասնում մինչև երկինք, դեպի աստղերը…