Մինչ քնելը հաջողացրինք ճաշարանից դուրս բերել թաքցրած պունշը, իսկ արդեն առավոտյան պարզեցինք եղելությունը. Նիզամին մենակ պահասենյակում առանց ինչ-որ բան ուտելու, միայն սխտորից հոտ քաշելով, խմել էր մի ամբողջ շիշ ռոմ ու հարբել: Հետո մտել էր այն ննջասենյակը, որտեղ մի քանի զինվորների հետ քնում էր, բայց, անկողնուն չհասած, փոսխել էր, ընկել մեջը ու այդպես քնել հատակին: Գլուշակովն էլ, տեսնելով նրան այդ վիճակում, հետևել ու տեսել էր, թե ինչպես պատերից բռնվելով՝ մի կերպ եկել էր մեզ արթնացնելու…

Կիրակի, 13 Ապրիլ 1975 թուականին, երբ ծայր առաւ Լիբանանի քաղաքացիական պատերազմը, ոչ ոք, նոյնիսկ ամենայոռետես անձը չէր կարող երեւակայել, որ այդ երկարելու էր ամբողջ տասն եւ հինգ տարի եւ աւարտելու էր 13 Հոկտեմբեր 1990 թուականին։

Խորհուրդ մեծ և սքանչելի
Որ յայսմ աւուր յայտնեցաւ,
Հովիւքն երգեն ընդ հրեշտակս`
Տան աւետիս աշխարհի:
Ծնաւ նոր արքայ
Ի Բեթղեհեմ քաղաքի…

Օ՛հ, Աստվածամա՛յր, մի՞թե դու գոհ չես,
Այսքան քաջարի, այսքան տարաբախտ մի ժողովրդից,
Որ այսքան աղետ, կոտորած տեսավ,
Բայց չնահանջեց իր հավատամքից։
Հերի՛ք փորձության մատնես դու նրան.
Վասն հավատի, վասն հայրենյաց
Ավարայր մտած այս ժողովուրդը
Սարդարապատում հրաշքներ գործեց՝
Ապացուցելով իր ինքնությունը։

Ես հավատում եմ բանակի ապագային, որովհետեւ վստահում եմ այն մարդկանց, որոնք ղեկավարում են մեր զինված ուժերը: Մասնավորապես, Սեյրան Օհանյանին: Խորին ակնածանք ունեմ նրա հերոսական կենսագրության, որպես ռազմական գործիչ՝ նրա կերպարի եւ բարոյական նկարագրի հանդեպ:

– Ես սվաղի շաղախն էի խառնում, մեկ էլ հետեւիցս խփեց,- ասաց թուրքմենը լացակումած:
– Լավ, Ակաև, դու գնա, մենք էդ հարցով կզբաղվենք,- սփոփելով ճանապարհեցի նրան:
Վարդանին ուղարկեցի, որ Նիզամիին բերի գործիքների պահեստ: Քիչ հետո նա եկավ Վարդանի հետևն ընկած: Տեսնելով ինձ, Գագոյին ու Աբոյին միասին՝ ասաց.
– Յա՞, գլուխ եք պահում, հա՜, ի՜նց էլ լավ տեղ է:
Մենք, իրար երեսի նայելով, սպասեցինք, թե էլ ինչ է ասելու, բայց զգալով մեր սառնությունը, զգաստացավ, փոխարենը խոսեց Աբոն.
– Նիզամի, դու տարիքով տղա ես, կարծեմ՝ քսանհինգ տարեկան կաս, ինստիտուտում ես սովորել, վարժապետություն ես արել, ուզում եմ ասել՝ քիչ թե շատ կյանքի փորձ ունես, էտենց չի՞:

Մարդիկ կան, որոնք առաջին իսկ ծանոթությունից հետո դառնում են քո կենսագրության անբաժանելի մասը: Նմաններն իրենց ինքնատիպության կնիքն են դնում բոլոր նրանց վրա, որոնց հետ շփվում են, ճանաչում են, որոնց հետ մտերիմ են և առահասարակ՝ այն ամենի վրա, ինչին դիպչում են… Նմանները, ուզենաս թե ոչ, ուղեկցում են քեզ քո կյանքի բոլոր օրերում՝ շարունակելով կրթել քո մտածողությունն ու հոգին, քո էությունը… Հայրենական մեծ պատերազմի վերջին մոհիկաններից մեկը (ինչպես ինքն իրեն սիրում էր անվանել)՝ Լև Գրիգորի Ղուկասյանը, այդպես էլ խմբագրություն չբերեց իր «Կյանքը մայթի վրա» ձեռագիր ինքնակենսագրական գրքի խոստացված հատվածները. մեկ տարի առաջ Ռիգայից եկած հեռախոսազանգը գուժեց այդ ինքնատիպ արվեստագետի, ճշմարիտ մտավորականի ու բյուրեղյա մաքրության հոգու տեր մարդու մահը: