Օրերս Հայաստանի գրողների միությունում տեղի ունեցավ արձակագիր Լարիսա Գևորգյանի «Երեք օրից հետ կգամ, մամ» գրքի շնորհանդեսը։ Գիրքը հեղինակը նվիրել է Բերդաձորում հերոսաբար զոհված Վաղինակ Համլետի Զաքարյանի հիշատակին։
Ժողովածուում տեղ են գտել հինգ պատմվածքներ տարբեր ճակատագրերի տեր մարդկանց մասին։ Հեղինակը գրողին հատուկ վարպետությամբ թափանցել է իր հերոսների ներաշխարհը, ունկնդիր դարձել նրանց սրտի ձայնին, խռովքին, տագնապին, ընդվզմանն ու ալեկոծությանը։

Սոցիալապես որքան արդար՝ այնքան զորավոր է հայրենիքը։ Գերերջանիկ է այն մարդը, որ կարող է ասել՝ իմ հայրենիքում արևը ծագում է բոլորի և ամեն մեկի համար, այնտեղ երկիրը մշակելու և հոգեպես մշակվելու ազատություն ունեմ ես։

Իշխանը պատահաբար որսաց Թարիփի` Սլովենային ուղղված հայացքը և հարսի փորի նկատվող կլորությունից ամեն ինչ հասկացավ: Նայելով Արտավազդի սիրահարված դեմքին` իշխանը չկարողացավ զսպել երջանիկ ժպիտը: Նրան համակեց իր Փառանձեմին տեսնելու անհաղթահարելի ցանկությունը` իրադարձությունների ու նորությունների ահագնացող հորձանքից առաջացած ապրումներն ու տպավորությունները կիսելու համար: Իշխանը սևեռուն, որոնող հայացքով սկսեց զննել պալատը:

Հայաստա՛ն աշխարհ, դու քարե ամրոց,
Գիտելիքների ու մշակույթի դու անմար հնոց,
Շուրջդ ազգեր են օտարալեզու եւ ոչ հուսալի,
Սակայն դու ունես Հայկական բանակ խրոխտ, պանծալի։

– Սպասի՛ր, տղա՛ս, – որքան հնարավոր է մեղմ արտասանեց նա` մոտենալով Արտավազդին ու գրկելով նրա ուսերը, – մեր միջև չի եղել այնպիսի բան, ինչը կարող էր խռովել իմ խիղճն ու փոխել քո հանդեպ վերաբերմունքը:
Իշխանի խոսքերում Արտավազդի հանդեպ ունեցած ամբողջ սերն ու կուտակված հայրական կարոտն էր: Նա խորը ցավ էր զգում այն գիտակցությունից, որ անհանգիստ, անհաղթահարելի և անհնազանդ մտքերն ալեկոծում են իր տանջված ու ջլատված գիտակցությունը, և ասես ներշնչել էր իրեն այն բառերը, որոնք պետք է ցրեին վերջին օրերին կուտակված կասկածներն ու տագնապները:

Դո՛ւ, մարդ արարած, իմացած եղիր,
Լոկ դա չէ միայն աշխարհիս բանը,
Որ յաթաղանով պատմություն կերտեն,
Ու բռնի ուժով արդյունքի հասնեն:

Երբ իբր լուսավոր այս դարի վերջում,
Մեզ դրկից դարձած քոչվորի որջում,
Նորից եղեռնվեց թե՛ մանուկ, թե՛ ծեր,
Ազգը պետք էր, որ հեռուն մտածեր…