Տոներ շատ են լինում կյանքում՝
Ուրախ, զվարթ, բերկրալի։
Բայց Ամանորը ասես կյանքում
Ինքնատիպ է, սիրելի։

Շենքի բակում քաղաքի,
Մի խումբ տղա ու աղջիկ
Ձնագնդի են խաղում։
Մի ալեհեր ծերունի,

Այսօր հաճախ ենք լսում՝ «Չունենք պատերազմում հաղթած իսկական հերոսի դասական կերպար»: Մինչդեռ Արցախյան պայքարից հաղթանակով վերադարձած բազմաթիվ տղաներ, այսօր էլ ապրելով մեր կողքին, համեստորեն լռում են իրենց մասին: Այնինչ հաղթողի նրանց կերպարը, որ պիտի սերունդներ դաստիարակեր, այդպես էլ հավուր պատշաճի չարտացոլվեց ո՛չ մեր կերպարվեստում, ո՛չ էլ գրականության մեջ:

ԶՈՒ հոգևոր սպասավորությունը մեծ դպրոց է հոգևորականի համար: Եթե ծխական քահանան պետք է տնից տուն անցնի և ընտանիք առ ընտանիք քարոզի, ապա բանակում պատրաստի լսարան կա, և քրիստոնեական քարոզչության ասպարեզում մեծ արդյունքի կարելի է հասնել: Զորամասն իդեալական տեղ է հոգևորականի կայացման համար:

Այսօր առատ ձյուն սկսեց տեղալ ժամը 20:30-ի կողմերը: Ուշադրություն չդարձրեցի: Օրապահ էի եղել, հոգնած էի, քունս տանում էր: Նստել էինք լսարանում: 21:30-ի կողմերը լույսը տարան:
Տղաներից մեկն ասաց.
– Տղերք, հըլը դուրս եկեք, տեսեք՝ ի՜նչ եղանակ է:
Բոլորս երեխաների պես վազեցինք դուրս: Գնդում լույս կար միայն ճաշարանի ու նրա հարակից տարածքի ձյուների վրա: Միանգամից տխրությունն ու կարոտը պատեցին հոգիս, սկսեցի խեղդվել: Իմ ամենասիրած եղանակն էր:

Վերջերս ավարտվեց ԵՊՀ իրանագիտության ամբիոնի նախաձեռնությամբ կազմակերպված միջազգային գիտաժողովը` նվիրված Կովկասի բնիկ ժողովուրդներին, որի կազմակերպիչներից պրոֆեսոր Գառնիկ Ասատրյանը վերջերս այդ առիթով հարցազրույցով էր հանդես եկել «Հայ Զինվորի» էջերում (թիվ 44, 8-14 նոյեմբերի, էջ 7)։ Հարցազրույցը սակայն, անսպասելիորեն անվանված էր «Լեգենդ եւ իրականություն»։ Անսպասելի, քանի որ դա ավելի շատ տրամադրում է հրապարակախոսական բնույթի զրույցի, քան գիտական` կապված գիտաժողովի արդյունքների հետ։

-Նոր-նոր լույսը սկսել էր բացվել։ Հայրս արդեն ոտքի վրա էր։ Հագնվել, պատրաստվում էր դուրս գալ։ Երեկոյան արդեն խոսել էր մեզ հետ, պայմանավորվել։ Դաշտ պետք է գնայինք՝ խոտհունձի։ Տնից դուրս գալուց նորից հիշեցրեց մորս՝ տղաները, երբ արթնանան, թող հաց ուտեն, դաշտ գան, ես երեք գերանդիներն էլ հետս տանում եմ, իրենց ասել եմ, գիտեն։ Ես եղբայրներիս՝ Արմենի, Արայի հետ պիտի գնայինք խոտհունձի, սակայն պայմանավորվածություն կար, որ պետք է առավոտյան ես Ղարաբաղ գնամ, տղաներին փոխարինելու։ Այդ մասին գիտեին միայն եղբայրներս։ Երբ դուրս եկանք և քիչ հեռացանք տնից, մեր ճանապարհները բաժանվեցին։