Պատմությունը կերտում են ժողովուրդները. սա, ինչ խոսք, հանրահայտ ճշմարտություն է: Եվ այդուհանդերձ, ժողովուրդները իրենց պատմությունը կերտում են անհատների, բացառիկ անհատների առաջնորդությամբ: Անկասկած, նման բացառիկ, մեծագույն անհատներից էր Նապոլեոն Բոնապարտը, իր ժամանակի հանճարեղ ռազմական և քաղաքական գործիչը, որ դարակազմիկ դեր ունեցավ եվրոպական քաղաքակրթության պատմության մեջ:

Մեր հայրենիքը շուտվանից է, տաք է: Մեր հայրենիքը արյան նման է. մեկ հոսել տարածվել է` զբաղեցնելով անսահմանություն, մեկ հավաքվել, գնդվել, բռունցքվել` սրտի նման:
Հենց էս համեմատությունը ծնվեց մեջս, երբ, չգիտեմ քանի հազարերորդ անգամ մտածում էի Վարպետի` Վարազդատ Համբարձումյանի ստեղծագործությունների մասին, ապրելու, հավատալու, հավատն ու կյանքը սիրելու մասին:

Ցանկացած գործ կարելի է անել երեք ձևով՝ ճիշտ, սխալ և բանակային:

Ամերիկյան ասացվածք
♦♦♦
Եթե թշնամին չի սպառնում, բանակը վտանգի մեջ է:
Արկադի Դավիդովիչ

Ներսես Շնորհալին (1100-1173) Հայ Առաքելական Եկեղեցու մեծանուն սրբերից է։ Նրա «Հավատով խոստովանիմ» նշանավոր աղոթքը (թարգմանվել է 36 լեզուներով) բաղկացած է 24 տնից (օրվա 24 ժամերի համեմատ) եւ բովանդակում է աղոթքի բոլոր տեսակները (դավանական, զղջական, պաղատական, խոստովանական եւ այլն)։ Հեղինակն այն անվանել է «Քրիստոսին հավատացող յուրաքանչյուր անձի աղոթք»։

Ավտոբուսը դուրս եկավ գյուղից: Գյուղացիները արեւից առաջ դաշտերում են, հանդերում: Քաղհան են անում, որը ուրագով, որը ձեռքով՝ արմատախիլ անում, մաքրում ածուները մոլախոտերից:
Լոլիկի առուներից մեկի երկարությամբ մեկնվել էր Ռուդիկը եւ քաղհանելով սողեսող առաջ էր գնում: Հենակները մնացել էին ներքեւում: Ռուդիկը ծառայության ժամանակ ականի պայթյունից կորցրել է ոտքը եւ առավոտ ծեգին հենակներով հասել է դաշտ՝ հիվանդ մորը՝ Ռիմային օգնելու:

Վարդենիսի սահմանային հատվածում էինք։ Արդեն մութն ընկել էր։ Օրվա ծանր մարտերից հոգնած, խրամատների պատերին հենված զրուցում էինք։ Հրամանատար Գ.Սարգսյանի հանձնարարականներից հետո հանգստանում էինք։ Մեկ էլ Դավոն ասաց. «Վերջ, տղերք, էս անգամ էլ տուն գնացի, էլ չեմ գալու։ Հոգնել եմ։ Կհասնեմ տուն, կվերցնեմ երեք աղջիկներիս, կնոջս ու կքայլենք, կշրջենք Երեւանով մեկ։ Պաղպաղակ կուտենք, կտանեմ կենդանաբանական այգի, տիկնիկային թատրոն։ Իրիկունն էլ հոգնած տուն կգնանք ու մինչեւ երեխեքիս աչքերը փակվելը երկար-երկար կզրուցեմ ու հեքիաթ կպատմեմ»։

-Իմ սիրելի զինվորի զոհվելու նախօրեին մի տարօրինակ երազ տեսա,- պատմում է նախկին հրամանատար, այժմ զինվորական թոշակառու Սարգիս Քառյանը։ -Երազում զինվորս՝ Արմենը, ինչ-որ մեկի էր փնտրում՝ ձեռքին երկու սեւ վարդ։ Դիմացից գալիս էր երկար վարսերով տխուր մի աղջիկ, եւ զինվորն այդ վարդերը նվիրեց նրան։