Շուրջ 30 տարի է, ինչ Երեւանում գործում է «Սինդո-րյու կարատե» մարտարվեստի դպրոցը: Նրա հիմնադիրն ու ղեկավարը սենսեյ-վարպետ Հենրիկ Շահբազյանն է: Նա նաեւ նկարիչ է, երաժիշտ, բուսաբույժ: Երկար տարիների ընթացքում սենսեյն անցել է ֆիզիկական ու հոգեւոր կատարելության դժվարագույն ուղի եւ ստեղծել մարտարվեստի իր ուղղությունը` հայկական սինդո-րյուի դպրոցը: 2008թ. Հ.Շահբազյանը հրավեր է ստանում մասնակցելու Կիոտոյում անցկացվող մարտարվեստների […]

Անտառից փայտ բերող հայ գյուղացին հանկարծ բացատում հանդիպում է զինված ադրբեջանցիների, որոնք ծառի շվաքին նստել էին հացի։ Նստածները կատակում են, թե որսն իր ոտքով, բեռով-բարձով է եկել, ու ոտքի են կանգնում։ Սակայն ճակատագրի բերումով նրանց մեջ է լինում Անարը։ Անարը ճանաչում է իր համագյուղացուն եւ ընկերներին սաստելով՝ նրան կանչում է հացի.
-Իսկ դու հաց չունե՞ս հետդ,- հարցնում է։ Երբ գյուղացին հացի իր կապոցը դնում է գետնին, Անարը վերցնում է լավաշները, մոտեցնում դեմքին, հոտոտում ու սկսում անձայն լաց լինել։

Օմարի մարտերում 1994թ. հունվարի 19-ին հերոսաբար զոհված Գեւորգ Ղազարյանի գերեզմանաքարը տեղադրելուց մի քանի օր անց ընկերներն այցելեցին Եռաբլուր։ Լուռ էին բոլորը, շիրմաքարից նրանց էր նայում արդեն հասուն, գեղեցիկ դիմագծերով Գեւորգը։ Խնկի բույրը տարածվել էր չորսբոլորը՝ ավելի բորբոքելով անցած օրերի հուշ-ապրումները։ Աղջիկներից մեկը թեթեւակի հենվեց քարին։ Քարը շուռ եկավ ու ասես ճիչ արձակեց։

Մեղրիում Վ. Սարգսյանին մոտեցավ մի տատիկ եւ խնդրեց, որ օգնի՝ թոռը ծանր հիվանդ է եւ լավ կլինի, որ բուժումը շարունակվի Երեւանի հոսպիտալում։ Ուշադիր լսելով տատիկին` Վ. Սարգսյանը խորհուրդ տվեց, որ գործերն անպայման ուղարկեն Երեւան, եւ ինքն անձամբ կհանձնարարի եւ կվերահսկի այդ գործը։ Տատը ձեռքը տարավ ծոցը. «Գործերը մոտս են, մատաղ քեզ,- ու ծոցից հանեց թղթով փաթաթված բժշկական փաստաթղթերը։ Վ. Սարգսյանը ժպտաց իր բարի ու անկեղծ ժպիտով ու վերցնելով գործերը՝ նորից հավաստիացրեց. «Անպայման կզբաղվեմ, տատ ջան, մի անհանգստանա»։ «Մեր հույսը դու ես, Վազգեն ջան»,- ասաց տատն ու օրհնանքի բառերով ճամփու դրեց մեքենան։

Ա. Ես եմ քո Տեր Աստվածը, Ինձանից բացի ուրիշ աստվածներ չպիտի լինեն քեզ համար
Առ Աստված ճշմարիտ հավատքը հիմքն է հոգեւոր կյանքի։ Հավատքով ոչ միայն սկզբնավորվում է Աստծու եւ մարդու հարաբերությունը, այլեւ նրանով է պայմանավորված հոգեւոր կյանքի ողջ ընթացքը, նրա վերելքն ու զարգացումը։ Ըստ Եկեղեցու վարդապետների՝ հավատքն Աստծուց պարգեւվող շնորհ է, որը զորացնում է հոգին՝ ճանաչելու Աստծուն. հավատքով մենք հարաբերության մեջ ենք մտնում Աստծու հետ, ճանաչում Նրան, որ վեր է ամեն տեսակ ճանաչողությունից եւ անհասկանալի՝ մարդկային բնության համար։

Մարտարվեստի հնագույն դպրոցները գոյություն են ունեցել Ասիական մայրցամաքի շատ երկրներում` Հնդկաստանում, Չինաստանում, Ճապոնիայում, Կորեայում, Վիետնամում, Ինդոնեզիայում, Թայլանդում: Հին մարտարվեստների հայրենիք է համարվում Հնդկաստանը, թեպետ մինչ օրս վիճում են, թե որ դպրոցն է ավելի հին, եւ որը որից է առաջացել: Կալարի Պայատտու հնդկական մարտարվեստը ամենահինն է համարվում, որը ստեղծվել է մ.թ.ա. 4-րդ դարում, Հնդկաստանի հարավում: Կալարի Պայատտուում չկա «գոտիների», կոչումների, պարգեւների համակարգ, քանի որ նրանում համադրվում է հոգեւոր եւ ֆիզիկական կատարելությունը: Այն ճիշտ վարքի` դհարմայի գիտությունն է, երբ դու «տեսնում ես ամբողջ մարմնով»: Իսկ մարտարվեստների առաջին ուսուցիչը եղել է հզոր Շիվա աստծո աշակերտ Պարաշուրամը:

Մի ժամանակ մեծ քրոջս հետ հաճախում էինք նույն ավետարանական հավաքատեղին։ Բայց մի օր աղոթեցի, որ Աստված ինձ ճշմարիտ հավատի ճանապարհը ցույց տա, քանի որ տարբեր խմբերի հավատացյալների հետ խոսելիս ամեն մեկն իր հավատքի ուղղությունն էր ճիշտ ու փրկարար համարում (միմյանց հակադրվող այդ խմբերը զարմանալիորեն համերաշխ էին Հայ Առաքելական Եկեղեցին մերժելիս)։
Մի օր էլ Աստված միայն Իրեն իմանալի ձեւով ոտքերս, ավելի ճիշտ` իմ մեքենայի ղեկը ուղղեց եկեղեցի. սովորականի նման նստելով մեքենան, այդ կիրակի նորից որոշել էի գնալ Նար-Դոսի փողոցում գտնվող ավետարանական հավաքատեղին, բայց, երբ մեքենայից իջա, ի զարմանս ինձ, հայտնվել էի քաղաքի կենտրոնում գտնվող Սուրբ Զորավոր՝ Մարիամ Աստվածածին եկեղեցու բակում։