Հայերեն | На русском | In English
Հինգ աղջիկ եւ երկու որդի ունեն Հովհաննես եւ Ալվարդ Հովհաննիսյանները, ու ահա որդիներից ավագը՝ Դավիթը, Հայրենիքի հանդեպ պարտքը կատարած տուն է վերադառնում… Աշխույժ եռուզեռ է: Դրկից-բարեկամ գալիս են աչքալուսանքի: Տոնական տրամադրությունը համակել է բոլորին: Ուշադրության կենտրոնում օրվա հերոսն է՝ զորացրված զինվորը: Նա համբերատար պատասխանում է բոլոր հարցերին. լսում մեկը մյուսից սրտառուչ բարեմաղթանքներն ու գովասանքի խոսքերը:
-Մեր եղբայրը 44-օրյա պատերազմից հետո զորակոչվեց բանակ: Հակասական հույզերով ճանապարհեցինք նրան: Ե՛վ հուզված էինք, և՛ հպարտ: Ե՛վ մտահոգ էինք, և՛ ուրախ: Ուրախ էինք, որ նա հարազատ հողի վրա, սեփական ինքնիշխան երկրի սահմանն է պաշտպանելու,- պատմում են Դավիթի քույրերը:- Մտահոգ էինք, որովհետև խաղաղությունը դեռ շատ փխրուն էր, ու կրակոցները չէին դադարել սահմանին: … Բայց Դավիթի տրամադրությունը բարձր էր, անվերջ կատակում էր, մեզ վարակում էր իր խանդավառությամբ ու լավատեսությամբ:
…Մեր Դավիթը պատվով ծառայեց: Նա զինակից ընկերների հետ անառիկ պահեց սահմանը: Բոլոր դժվարությունները հաղթահարեց անտրտունջ:
***
Քիչ անց Սիլիկյան թաղամասի բակերում զիլ հնչում են ուրախ պարեղանակները: Նույն օրը զորացրվել ու տուն են վերադարձել նաև Արման Սարգսյանն ու Մայիս Սարգսյանը: Տղաները մանկության ընկերներ են, նույն դասարանից, նույն օրն են զորակոչվել բանակ, նույն օրն էլ վերադարձել են: Եվ թաղամասում բազմապատիկ տոն է:
Քեֆ-ուրախության, կենացների ու խանդավառության մեջ, որքան էլ զբաղված լինեն հյուրասիրությամբ, մայրերի կարոտած աչքերը զինվոր-որդիների վրա է: Ու չեն կարող չնկատել, որ նրանք ավելի առնական, ձիգ ու խրոխտ են դարձել:
ԱԼԻՍ ԱԼԱՎԵՐԴՅԱՆ
